KENDİME NOT

• 11 Kasım 2019 Pazartesi 10:57:44

Nereden başlasam bilemediğim bir zaman da ...
Nerede duracağımı bilmediğim bir anda ...
Ne zaman susacağımı bilmediğim bir hikayede ...

Ve kim olduğumu unuttuğum anda yazıyorum kendime ...

Başlamadan emeği olmayan herkese teşekkürü bir borç olarak iade ediyorum ...

Hayatı yaşanılır kılmak için mücadele eden ve Ruhunu kaybeden adam olarak nitelendirdiğim kendime ;

Mücadele ederdi adam ...

Ruhunu kaybeden adam .

Kendini tanımaya başladığında
Farkındalığına erdiğinde
Farkını fark ettiğinde ;

Farklılaşmaya başladı herşey ...

Dünya hayatı üzerine düşünceler edindi.

Dünya bir tarla

Ekip-biçip gidecektik kendine yeten bir ırgat olma hayali ile

Ruhunu kaybeden adam içini dışından daha çok süslemeye karar verdi

Bilirdi iç hakkın dış halkın baktığı yerdi .

Zaten dışarıda ki insanların ne düşündüğünü önemseseydi
Çıkmazdı Yatağından-evinden.

Çocukluğundan beri onu bırakmayan en iyi arkadaşı JRA vardı yanında ...

Bunun ille yaşamaya öğrenmiş (!!)

Elinden gelenleri yapmaya
Gelmeyenleri ise
Gelir hale getirmeye çalışan biçare olmuş .

Sonra insanlığın-insanların çektiği acıyı anlamlandırmaya çalışmış ve bu ona ağır gelmiş...

Bir başkasına temas etmek
Karşılıksız ve beklentisiz dokunduğu yüreklere iyiliği anlatmaya iyi anılar bırakmakta ve buna rağmen iyi kalmaya çalışmış uzun çok uzun bir süre iyi kalma çabasından sonra ...

İyi olmaya çalışmış ...

İyi kalmak için çaba sarf ederken tükenmiş

Olsun yeniden başlarız

İyi olmaya çabalarken düşmüş
Defalarca ama ,

İyi olmaya çalışmış .

Kötü olamamış çok istese de

Çok yaşamış

Yarım kalmışlar ...

Eksikleri-eksiklikleri varmış

İnsanlara insanca insanlıktan insana insanlık dersi vermek istememiş
İnsan olmayı yaşatmak istemiş...

Sonra

Sonra ne mi oldu ?

Şiir yaşamış ruhunu kaybeden adam şiir yazmış şiir olmuş
Şiir olmuşta
İçinde ki çocuğu gömmüş şiir ile

Bir çocukmuş Gönlü
Ayakkabı bağcığı bağlamasını bilmez iken yaralarına çaput bağlayan ...
Hatta ve hatta ...

Öyle bir çocukmuş ki Gönlü tek oyuncağı misafir çocuğu tarafından kırışmış ...

Kırıldıkça çoğalmış adam
Düştükçe kalkmış
Öldükçe dirilmiş

Ruhunu kaybeden adam .

Dönmüş yeniden kendine ..

Hayatında ki herkese

Bakkala - kasiyere
Çöpçüye - dolmuşçuya
Dostuna - düşmanına
Eşine - dostuna

Ailesine - sevdiklerine

Uzatmış birer parça puzzledan

Günaydın dediğine

Merhaba dediğine

Kolay gelsin dediği
Herkese
Bir parça vermiş

Her parça bir bir toplanırken ...
Kendi olmuş adam

Bazılarına öyle büyük parçalar vermiş ki yokluğu kendini yarım bırakmış

Bilir bilir de Ruhunu kaybeden adam

Bir parça dahi eksik olsa hedefine ulaşamayacak
Eksik kalacak ...

Yeni bir dil yani bir nüans bulmuş adam kendine ...

Dokunduğu her yüreği güzelleştirmek adına ...

Hep veren taraf olmayı tercih etmiş .

Kendi beyazından verirken KARAlara...

Tükenmeye başlamış .

Yorulmuş insanlığın çektiği acılardan
Tükenmiş

Yorgun bir ayaktan fazlasıdır
Yorgun bir yürek ..

Kendime söyleyeceklerim bitmedi henüz

Yeni başlıyor ...

Bir ruh bulmaya gidiyorum geri geleceğim