HANIMELİ'NİN GÖLGESİNDE

• 13 Ekim 2019 Pazar 12:40:29

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

HANIMELİ’NİN GÖLGESİNDE

Babaannemin ahşap evi. Evin önünde ki hanımeli çiçeği. Her insanın kendine has ten kokusu gibi, hanımelinin kendine has kokusu da bizi mest ederdi .Babaanneme sinerdi kokusu. Bir ağaç vazifesi görürdü.Öyleydi o zamanlar, her evin çıkmasından ikinci katına kadar uzanırdı hanımelleri. Kalın gövdelerinden tutunup, üst kata tırmanacak kadar arsızlaşırdık.Gölgesi bize yeterdi,misket ve beştaş oynamaya. Babaannemin kınalı elleri görünürdü pencereden. Kınalanmış saçları savrulurdu.Mavi gözleri gökyüzü gibi uzanırdı üstümüzde. Hanımeli kokan babaannemin elleri dokunurdu çocuk
yüreğimize.

Bizden de arsız bir kedi dolanırdı ahşap evimizin çardağında. Babaannem bir tas sütü paylaştırırdı bize ve arsız kediye.

Evimizin ilk katındaki pencere bir çocuğun ulaşabileceği kadar mütevazi dururdu. Pencereyi açıp maşasını altına tutturduk mu,evimizin bütün mahremiyetini de aralamış olurduk.
Gözlerimizle evin içine daha önce hiç görmemiş gibi bakar durur, her bir köşeye didik didik ederdik. Pencereden hiçbir zaman ellerimiz boş geri çevrilemezdi. Muhtemelen bir kuru ekmek, şanslıysak ekmek içi bir parça peynir doldururdu küçük ellerimizi.

Bu küçük pencere, uzun muhabbetlerin vesilesi olurdu.Komşumuz boynunu pencereden uzattı mı muhabbet bitmek bilmezdi. Evin içinde annem muhabbetini ederken iş yapmaya da devam ederdi. Bu pencereden iletilirdi davetiyeler, dilekler, temenniler.Dış dünya ile bağlantı kurmaya yarayan bir kordon görevi görürdü bu pencere. Yaşamımızın her anına tanıklık ederdi. Bazen komşumuzun küçük oğlu, annesinin munzırlığı ile evin küçük hanımını bu pencereden isterdi.

Kapının önünde ki hanımeli gölgemizin altına oturup da, ekmekleri mideye indirince, yeniden misket oynamaya derman bulurduk. Misketleri dünyaya geldiğine pişman edene kadar atar, vurur ,çarpıştırırdık.Hanımlığımız tutar da misket yerine beştaş oynamaya karar vermişsek, beş taşların akıbeti de misketlerden farklı olmazdı. Belki de taş olacağımıza insan olaydık diye,dua geçerdi içlerinden.

Ahşap evimizin duvarında, dedemin hatırası resmi dururdu. Hafif dökülmüş saçları, ince yüz hatları, mesut mu üzgün mü olduğuna karar veremediğim bir yüz ifadesi ile, kalın gözlük çerçevesinin ardından bize bakardı. O beni görmüştü ama, ben onu hiç hatırlamıyordu. On iki Eylül ateşinden bir parça da bizim ahşap küçük evimize düşmüş ve bu evin içindeki yürekleri tutuşturmuştu. Babaannem dedemin resmine bakarken bazen içli bir ah çeker, ardından boncuk gözlerinden, boncuk boncuk gözyaşları dökerdi. O zamanlar babaannemin gözyaşlarına anlam veremez, bir insana duyulan özlemin ruha nasıl ağır geldiğini anlayamazdım. Ve gidip gelememenin mazeretlerini çocuk aklımla algılayamazdım. Babaannem bana bu durumun izahını yapamazdı.Gözlerinden yuvarlanan boncuk sayısı artar, en sonunda beni de alıp kendini hanımelinin gölgesine atardı.

Merdivenlerden bir üst kata çıktığımda üst katın penceresinden bütün mahalleyi görebilirdim. Üst katta üç odamız vardı. Üç odanın her biri babaannemin üç gelininden birine tahsis edilmişti. Bir odası da anneme, yani bizim ailemize aitdi haliyle. Alt katta mutfak ortak alan olarak bütün ailenin toplandığı bölüm olurdu.O sofrada herkes için yer bulunur,herkesin karnı doyardı.Sofraya giden gelen kaşıkların hızı herkesi bir yarışa sokardı. Kaşıkların gidiş gelişi, tıngırtısı,kılıç sallayan şövalyelerin rövanşlarınarına benzerdi.Bize bir şarkı gibi gelen bu sesin eşliğinde kulaklarımız mutlu mesut yaşardı.Babaannem sofrada dedem için ayrılan yere bakar,bir müddet bizi seyrederdi. Uzun uzun soluklanır,istemsizce yemeğine devam ederdi.

Az konuşurdu babaannem. Dedikodu yapmaz, evin içinde biteni dışarıya anlatmazdı.

Beni severdi.Bir kızının öldüğünü ve benim ona çok benzediği mi, bu yüzden onun adını bana verdiğini sürekli söylerdi. Bazen beni kollarıyla sıkı sıkı kavrar,uzun uzun öperdi.Kınalı elleri saçlarımda bir tüy yumuşaklığında gezinip dururdu.Sanki o var kollarımda,sanki onun sarıyorum, derdi. Bense şımarıp kucağından kurtulmaya çalışırdım. Babaannemin elleri ardımdan uzanırdı.Gözleri nemlenirdi.Ben giderdim umarsızca.

İlk dedem bıraktı babaannemi.Sonra hanımeli. Sonra o ahşap evi. Sonra ben bıraktım, Sonra sevdikleri.
Son gördüm elinde yeşil bir yemeni.Ama o hiç bırakmadı beni.Hiç bırakmadı beni,babaannemin hanımeli kokan hanım elleri...

Cemile Ülkü