"Çocukluk işte"...
Bence bam teli tam da bu yazının,her satırı değerli ve güzel olsa da.
Çünkü "İnsanın ana yurdu çocukluğudur" sözünü çok severim ve ne kadar da doğru demiş diye yazar Jorge Amado'ya gıpta ederim.

Yüreğimin en hassas en ince yerine dokundu yazı..
Bütün tanıyanlar tarafından "siz peygaber soyundansınız"
Ve " siz el iyisisiniz el"
Diye tanımlanırdı 5 kişilik ailemiz...
Apartmanın ilk maliklerinden biriyiz..
Geçen uzun yıllardan sonra hala aynı komşularımız var
Şu var Ki hemen bitişik komşumuzu yılda bir kez en üst kat komşumuzun hayatta olup olmadığından haberim Yok!
Gece gündüz görüştürülünüz bu komşular başta büyüyen geniş ve hızla çıkılan ekonomik merdivenler ve temelinde insani Erdemler'in yokluğudur bana kalırsa...
Çünkü ben hala aynıyım...
Sevgilerimle

iyi şeyler miras gibi olmalı ve alınmalı
umarım dedeniz gibisinizdir

saygılarımla

Yüreğine sağlık kardeş

Başlık, yazıdaki tüm temayı bir sözcüğe sığdırmayı başarmış. Önce bu başarınızı kutlarım.

Yaşınızla ilgili bilgim yok ama, komşuluktaki ilişkilere dair serzenişleriniz bizlerin yaşadığı sıcak komşuluk ilişkilerine dair tadın damağınızda kaldığı izlenimizi verdi bana.

'Hayatta değişmeyen tek şey değişimdir.' demiş bir filozof.
'Zaman sana uymazsa sen zaman uy.' demiş halk öz deyişi de...

Bunları biz de biliyoruz ama değişimler olumsuz gelince de zorlanıyoruz. Çocukluğumuzu yaşadığımız yıllardaki güven ilişkilerini, aile yarısı gibi olan komşuluklarımızı, yürekten yapılan paylaşımları arıyoruz. Yok!...

Toplumdaki hızlı değişim yaşam şartları kadar, yaşanan yerleri de değiştirdi. Artık 'yerli komşu' diye bir kavram yok. Çalışma şartları gereğince eşler birbirlerine ve çocuklarına kaliteli zaman ayıramıyor, yeteri kadar yaşadıklarını paylaşamıyorken duygularda uzaklaşmalar evlerden başladı.

Bu da tüm sosyal ilişkilere yansıdı. Sabah servis ve iş koşturması içindeki insanlar, uyandı uyanamadı yüzleriyle 'günaydın' diyemeden, diyeni de belki de duyamadan kaçar gibi çıkıyorlar evlerinden. Akşama da gidiş hızının tersi bir enerjiyle dönerken 'iyi akşamlar' demek de zul geliyor galiba...

Bütün bunlar yakınen yaşadığım gözlemlerim. Ben de çok erken çıkıyorum evimden ama ayacak ve kahvaltımı mutlaka yapacak kadar da erken kalkıyorum. Asansörde ve kapıda karşılaştığım ( özellikle gençler) selaşmlaşmaya bile sadece bön bön ve şaşkın bir ifadeyle bakıyorlar, mırıltılarından kabul ettiklerini ve karşılık verdiklerini düşünüyorum. Çok da zorlamanın anlamı yok diye de artık onları rahatsız etmiyorum!... :)))

Yazının aslını dedenize ait anlatılanlar kaplamış. Böyle bir dede herkese nasip olmaz. Ne mutlu size... Çocukluk anılarınız bu kadar canlı kaldığına göre, orada sizi mutlu edecek ve derin izler bırakacak çok güzel şeyler yaşanmış. Bunlar büyük şans!.. :))

Tasvirleriniz ve anlatım diliniz, çok akıcı bir okumayı getiriyor. Çok büyük bir zevkle okudum yazınızı, Kutlarım Nuray Hanım.

Dedenize ve aranızdan ayrılan tüm yakınlarınıza rahmet dilerim.
Sevgilerimle.

Rabbim dedenize gani gani rahmet eylesin. ..Mekanı cennet olsun...
O dönemden bu döneme çok şey değişti. .Artık insanlar kendi öz kardeşlerine bile güvenemez oldu.
Halbuki güven, insanlığı sağlam zeminler üzerine oturtan en önemli değerlerden biridir... Artık toplumca kaygılıyız, her şeyin altında sürekli bir şeyler arar olduk, değişen koşullar bizi buna itti. .Şimdi alt kattaki komşumuzun, evladımızın başına dokunup gülümsemesinden bile tedirgin oluyoruz. Bizim çocukluk dönemimizde sokaklarda rahatça ip atlayıp top oynarken, şu an çocuklarımızı dışarı güvenle bırakamıyoruz..

Fazla uzatmayım sözlerimi, dediğiniz gibi Nuray hanım ne yazık ki eskidendi o, eskidendi. .

Güne gelen güzel dokunuş için tebriklerimi bıraktım sayfanıza ve çokça sevgilerimi..

Ne kadar haklısınız.
Eskiye özlem hiç eksilmedi yüreğimden.
Her şey var şimdi.
Ama insanlık giderek yok oluyor.
Teşekkürler.
Tebrikler.
Selam ve Saygıyla...

Eskiyi yad etmeden olmuyor, sevgili Nuray Hanım.
Atamız.
Ailemiz.
Dünümüz...
Psikolojinin temel ilkelerinde geçmişe saplanıp kalmak çok olumlu karşılanmasa da bizler bu savunma mekanizması sayesinde ayakta kalıp başımız dik ve değerlerimize sahip çıkıyoruz.
Çok şey değişti.
İnsanlar inanılmaz değişti ve güven asla telkin etmiyorlar gelin görün ki safiyet yüklü varlığımla ben hala deşip içimi pay ediyorum yerli yersiz lakin artık eskisi kadar da coşkulu değilim yüreğimi bölüşürken.
İyilik temenni edip; sevgi besleyip illa ki ihanete uğruyoruz.
Acımasızlık ve zulüm had safhada.
Asker torunuyum ve eğitimci bir aileden geliyorum ve herkesi ama herkesi kendim gibi biliyorum.
Koruyucu bir ailem oldu hep hatta süregelen aynen dün gibi.
Yaş ya da cinsiyet fark etmiyor hele ki insan özünde saf ve iyi niyetli ise.
Var olsun kaleminiz.
Mutluyduk.
Halen mutlu kalmak asla olası değil hele ki insanlar illa ki bir kusurunuzu bir açığınızı ararken ve utanmadan unu yüzünüze savururken...
Sevgi unutuldu ve seven insanlar suçlu yine de sevmekten taviz vermemeye yeminliyim.
Kimseye benzeme derdi ise bir ömür taşımadım.
Sevgilerimi gönderiyorum gönül bahçenize.

Televizyon kanalları ve apartmanların katları fazlalaştıkça bizler de insan olarak azaldık. Ahlakımız azaldı, komşuluğumuz azaldı, samimiyetimiz azaldı, daha da devam edecek gibi görünüyor bu azalmalar...

Eskiyi özlüyoruz, özlememek mümkün değil zaten. Hepimizin benzer anıları şimdi yaşamayan değerli büyükleri vardı. Gerçi kendi adıma söylemek gerekirse annemin babasını daha okula gitmiyordum bir sefer gördüm, babamın babası ise çok daha farklı bir durumdaydı. Babamın annesi öldükten sonra yeniden evlenmiş babam yaklaşık 5-6 yaşlarından itibaren üvey evlat konumunda kalmıştı. Belki üvey amca ve halalarımız olduğu içindir dedemle çok yakın olamadık. Belki yaşadıklarından dolayı babam kimseye güvenmezdi, bize de aşıladı zamanla. Tam olarak ben de kimseye güvenmem, isterim, güvenirmiş gibi yaparım, bazen duygularım tavan yapar güvenirim ama sonunda hep hüsrana uğrayan yine ben olurum. Hep bir sınır koymuşumdur tanıdıklarımla arama. Belki de onun için her zaman yalnız olduğumu hissederim, yıllarca hapishane şiirlerini de onun için yazdım, çünkü hep duvar vardı çevremde görünmese de hissettiğim. Senin yaşadığın aileye, çocukluğuna imrenmedim desem yalan olur. Keşkeleri unut diyorum ya şimdi ben de diyorum, keşke tam olarak herkese güvenebilsem, hatta herkes güvenilecek insan olsa.
Etkilendim hem de çok, sevgiler Nuray… Mekanı cennet olsun dedenin ve diğer kaybettiklerinin…