Yağmurla yaşlanan çiçeğe beni o gönderdi.

• 27 Haziran 2019 Perşembe 17:53:02

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Sağanak halinde değildi hiçbir yaşanan, aramızda kurduğumuz köprüler en eski tarihlerden bize bırakılmıştı adeta, yalnızca kendimize düşmememiz için…

‘’Hayattan kaçarak huzur bulamazsın.’’diyordu filmde o kadın.

Okuldan çıktığımda anlamını bilemediğim bir sıkıntı kaplamıştı her yanımı, yağmurda hiç olmazdı aslında, bir sıkıntı duysam yağmurda yürürüm biraz, belki ıslanırım en çok, sonra kahve yaparım kendime, pencereden seyrederim dağları, geçer…
Ama geçmeyen sıkıntılar da duyuyorum demek ki…Okuldan çıkışta arabada oturdum biraz, ne yapacağımı düşünmem gerekiyordu, en kötüsü de bu ya, ne yapacağını bilememek…Öğrencilerimden birkaçı pencereye tıklayıp, bir sorun olup olmadığını anlamaya çalışıyor, gülümseyerek el sallıyorlar bana, ben de gülümsüyorum. Bu gülümseme sadece bir vedalaşma biçimi değil aramızda. Bu, el sallama ve tebessüm seni çok seviyorum anlamında aramızda gizli bir anlaşma gibiydi.Çocuklar uzaklaşıyor yavaş yavaş, bense aynı yerde duruyorum kararsızlık içinde…

Karanlık içimizde de olur mu bazen?
İçimde en uzaklarda, ulaşamadığım ,dokunamadığım sessizlik, en çok korktuğum ama hiç anlam veremediğim…
En çok sevdiğim bu yağmurlarda bile sevginin en incinmiş yanını duyumsuyorum, yaralayıcı bir şeyler çoğalıyor içimde,yağmurdan mı geliyor bu acı his…Yoksa yaşanmışlıkların su’ya adanmışlığı mı bu?

En iyisi su’ya gitmek..
Su’ya…
Akşamüstü yüreğine sığınıp, yağmurlarla hüznüme yaslanmak için…

Yağmur ıssızlığında tenha ve uzak göklere neden çoğalır göç hiç düşündün mü? demiştim bir şiirimde.Ve işte:
Karanlık serüvenin öteki adı : Duygular…Duygular…

Kaçmak… veya bir yerlere yetişme hissi… arasındadır aslında insan hep…Bunun ayrımını bile yapamaz bazen belki..Enlerin arasında yok olmak en acı olsa da..En mutlu olduğunda hüngür hüngür ağlamak gibidir bazı anlar..Farkında olmak ne kadar yıkıcı ise olmamak da o kadar korkunç bir bakıma…
Yüzleşmekten kaçma kendinle diyorsa içindeki ses, gitmeli…

Gittim ben de…

Çam ağacı belli belirsiz görünüyordu, o üç küçük mezar...Dağ yamacında öylece bir köşede..Ve boydan boya uzanan zeytin ağaçları..
Onlar hep burada…diyorum içimden,
hep aynı yerde durmak nasıl bir duygu acaba bunca sağanak yağmurlarda…hiç hareket etmeden…Islanmak… ıslanmak iliklerine kadar..
Bekliyorum...bekliyorum orada...Su’yun karşısında..

Şimdi biraz benziyordum onlara, o küçük mezarlara…İncecik çam ağacına ve zeytin ağaçlarına..

Oysa… su akıyor…Durmadan hıncahınç akıyor…İnsan, eliyle bozduğu dengede, belki de içinde sürükleneceği bulanık geleceğin işaretini görüyor..
Su da insan gibi öfkeleniyor en sonunda…Öfkeyle hüznün tam ortasında yağmurda ve yıkılmaya yüz tutmuş bir köprüden bakıyorum o mezarlara…
Çok uzak değiliz şimdi, bunu o an hissediyorum.
Son…ve
Sonsuzluk…
Ne kadar yakın iki kelime…

Eskiden de bu köprüden geçerken korkardım ama söyleyemezdim kimseye. Halam ’’hadi tutun ellerimden köprüyü geçene kadar, sonra koşun dağlara, bakalım en çok kekik toplayacak ’’ derdi. Kekik toplamak derdimiz yoktu aslında, ama kekik kokusunda dağ yamacında yuvarlanmak, üstümüz başımız toprak, çiçek…Güneşten renkleri biz çalardık,yeşilin mavinin en güzel tonu bizimdi. bahar toprak gibi avuçlarımızda, dağ yamaçları boyunca sevinç çığlıklarımız..

Şimdi…Sadece eskiyen bir şeyler var aramızda…Su’yla benim aramda…Köprüyle yağmur arasında…Yaşlı bir adam geçiyor yanımdan, ağır ağır yürüyor, simsiyah kocaman şemsiyesi olanca yağmura meydan okur gibi, o da köprüye yaklaşıyor, suya bakıyor sonra bana…’’bizi bir gün bir şeyler alacak, belki bu su…belki başka şey…’’der gibi bakıyor bana…Saçlarımdan süzülen damlalar gözlerime yanaklarıma dudaklarıma akıyor, ellerim titriyor, üşüyorum. Adam uzaklaşıyor..Yağmur yağıyor..Köprüye daha çok yaklaşıyorum,halamın sesi kulaklarımda:’’Tutun ellerimi köprüyü geçene kadar,sonra koşun dağlara…’’Adam uzaklaşıyor,şemsiyesinin içinde kayboluyor adeta…
Köprüye daha çok yaklaşıyorum, su’ya bakıyorum, boz bulanık akan su’ya.
Şimdi çok yakınız işte…son’a ve sonsuzluğa…Üç mezar karşımda, çam ağacı ve zeytin ağaçları…Titreyen sesimi duyuyorum yağmur seslerinin arasında:

‘’Sonra fark ettim ki
Su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor..
Öyle bir yere geldim ki
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış
Üşümek ve sonra ısınmak gibi..’’

Kenarları yırtık çiçekli perdelerin zamanlarından,olağanüstü bir düşten geçiyordum, duvarların hep aynı çiçekli olduğu o uzun akşamların düş dolu sabahlarından..
kekik toplamak için gittiğimiz şu dağlarda yürüdüğümüz adımlarım burada, sarı çiçekler toplamak için okuldan kaçıp nehirden geçiyorum,
bir demet sarı çiçek ellerimde yamaçtan bakıyorum ötelere sonsuz bir sevinçle..
‘’Mutlu olacak o, diyorum...
Bu kadar güzel çiçekleri sevmez mi bir insan’’

Kokluyorum ellerimde tuttuğum çiçekleri, yeniden bir daha, bir daha… tüm dünya çiçek kokuyor, saçlarım, ellerim ve gök… her yer çiçek kokuyor…
Aklımda üç mezar,üç çam ağacı, yağmur,çiçekler ve o.
Yürümeye başlıyorum.

Mutlu olacak o,
Çok mutlu olacak.
ve sevecek beni…