HER ŞEY ASLINDA HİÇBİR ŞEY ...

• 18 Mayıs 2019 Cumartesi 01:11:41

Herkesin gittiği yerden başlıyorum hayata. Boşluktan ve hayatın verdiği acımasız tebessümlerden kalkıyordum ayağa. Tek başıma da olsam yaşadığım müddetçe savaşmalıydım biliyordum. Tutunacak bir dal aradım olmazlarda. Belki de düşüş sebebim ondandı değil mi? Dünyanın berbat bir yer olduğunu biliyordum. İnsanların kirli düşünceleri arasında iyiler vardı daima. Onlar değil miydi dünyayı ayakta tutan zaten?
Yazdım ve her yazdığım kelimede yok oldum. Yok olmak için yazdım belki de. Saklandım kelimelerin arasına. Gizledim yaşanmışlıkları tek bir cümlenin ortasına. En güzel yerinde demlendim, duruldum, sustum yavaş yavaş. Demleniyordum belki de... Herkes gibi kayıplar verdim. En canımı acıtan babam oldu. Onun bizi sessiz sedasız bırakıp gitmesine galiba alışamadım. O günü hiç unutamıyorum. İnsanlar siyah giymelisin ya da çok üzülmemelisin gideni de üzersin deyip susturdular beni. Ben ise hıçkırarak ağlamak isterken yutkundum sadece. Gözlerim takıldı tavanda bir noktaya kaçtım insanlardan kuytulara. Sakince dedikleri şekle büründüm. Niye yaptığımı bilmiyorum. Sadece özlüyorum ve zaman geçtikçe engel olamıyorum özlemlerime. Her giden bir parça aldı kalbimden öyle gitti. Kalansa her gün yaşadığını sandı ama yaşarken öldüğünü anlamadı. Geri gelmesini, her şeyi geri almayı o kadar çok isterdim ki ama olmuyor anladım. Sanki bütün olasılıklarla ben savaşıyordum . Aklım, kalbim hiç durmuyordu . Her yerde geçmişten izler varken, zaten zor savaşıyordum. Her şey yarımdı, yarım kaldı. Aslında her şey artık hiçbir şeydi. Eskiden çok anlam ifade eden cümleler, kelimeler, hayatlar artık boştu. Ve geriye tek bir cümle dökülüyordu dudaklardan:
KEŞKE ÖZLENENLER İLE İSTENMEYENLER YER DEĞİŞTİRSE...