Söz Gümüş Müdür, Sükut Altın Mıdır
’Söz gümüşse, sükut altındır’
Hepimizin çocukluğundan itibaren bildiği , herkes tarafından bilinip saygı görmeyi hak eden bir söz değil mi?
İnsanların cahilce konuşmaması gerektiğini anlatan muazzam bir atasözü. Bir söyle bin dinle demiş hem büyüklerimiz. Doğru da demişler.
Eskiden konuşanlar bildiği için mi konuşurdu, yoksa konuştuğu için mi bilgili sayılırdı bilmem amma, en azından bu sözler bize bilgili bir kişiden öğren diyor. Bu sözü söyledim çünkü günümüzde eskide söylenenin tam aksi geçerli. Çok konuşursan daha fazla bildiğin düşünülüyor. Susup dinlemeye çalışırsan da cahil muamelesi görüyorsun.
Ben bol bol konuştum. Çokça dinledim. Sonunda susmayı keşfettim.
Günümüzde dinleyen insan kaldı mı yoksa hepsi kimsesizler diyarında mı bilmem.
Herkes konuşan insanı arar, konuşmayanları garipser şu günlerde. Susan insanın susma nedenini umursayanlar da zannımca kimsesizler diyarına yelken açmış...
Bir insan konuşmadan anlaşılmaz, doğrudur bu. Ama o kadar çok ki susmak bilmeden konuşanlar, dinleyecek dermanı da bırakmadılar.
Konuşmaktan geçtim gayrı, dinlemekten de yoruldum. Boş sözlerin tıngırtısı yavaş yavaş tüketiyor bedenimi. Dolu dolu, doya doya muhabbetlere hasret kaldım.
Belki de en zoru bu, tıngırtı duymamak için susmak, işte en zoru da bu, bilgisizce, tıngırdayanları duymamak için susmak.