Asalet Aileden Gelir

• 1 Mart 2019 Cuma 21:33:36

Bugün, pazar alış-verişini yaptıktan sonra, tadına alışık olduğumuz içme sularından almak için eşimle yakınımızda bulunan A101 markete girdik.
Su bahanesiyle buradan da bir kaç çeşit alış-veriş yapıp kasada sıraya girdik. Benim önümde sırada bekleyen 10-12 yaşlarında bir çocuk da elinde bir tane muz ile sırada bekliyordu. Bende çarşıda acıktığım zaman markete girip bir tane muz alır yerim; ekmekle aram yok ya! Bu bana tanıdık geldiği için dayanamadım işte, ellerimi omuzlarına bastırarak:
— Muz mu yiyeceksin?
Diye sordum. Çocuk, başını “evet” anlamında salladıktan sonra:
— Evet!
Diye karşılık verdi. Onun da önünde iki kişi vardı. Sıra o çocuğa gelince elindeki muzu tezgâhtara uzattı; tezgâhtar bir tane muzu tarttıktan sonra:
— Bu, 2.5 lira tutuyor!
Deyince, çocuğun o kadar parası olmamış olacak ki, muzu ondan geri aldı; aldığı rafa götürmeye çalışırken, hanım tuttu kolundan:
— Bırakma! Gel ben vereyim parasını!
Diyerek müdahale etti. Çocuk, eşimin uyarısına aldırmadan elini kurtardı:
— Hayır!
Diye, defalarca itiraz etti. Hatta eşim, çocuğa bu defa:
— Nerelisin! Diye sormuş, çocuk:
— Çorumlu!
Deyince, eşimde:
— Bende Çankırılıyım! Hemşeri sayılırız!
Diyerek duygusal yaklaşmıştı ama çocuk kararlıydı muzu almamakta. Kaşla göz arasında bir adet muzu aldığı yere koymuş ve eline bir kraker alıp tekrar sıraya girmişti. Eşim bu defa duygusal davranarak başka bir yoldan çocuğu ikna etmeye çalışmış, üsteliyordu:
— Gel! Benim oğlum uzaklarda, ona almış gibi alıyorum!..
Diyerek ne kadar yalvardıysa çocuğa kabul ettirememişti. Olup biteni hayretle izliyordum. Ben, aldığımız eşyaların parasını ödemekle meşgulken eşim de benden önce çıkmıştı.
Çocuk, aldığı muzu geri götürdüğü için sırasını kaybetmişti; tekrar sıra beklerken, eşimin içi rahat etmemiş olacak ki, arabamızın bagajında pazardan aldığımız muzlardan bir tanesini almış, markete doğru geliyordu, beni görünce:
— Çocuğa vereceğim!
Diyerek marketin kapısında çocuğu yakalamıştı ama çocuk inadından vazgeçmedi.
— Almam! Hayır!
Eşim de ondan baskın çıkmış, zorla eline tutuşturmuştu; o uzaklaşırken, ikimizde çocuğun gururuna ve kararlılığına hayran olmuştuk. Eşim diyordu ki:
— Çocuk ne kadar saygılı ve temiz bir çocuk! Ailesi ne kadar iyi yetiştirmiş!...
Bu örnek davranışa söyleyecek söz bulamamış, “evet” anlamında başımı sallayarak cevap vermiş ve içimden, “Allah, senin gibi asil çocukların sayısını artırsın” diyerek otomobili çalıştırarak evimize doğru giderken aklımızda iyilik ve ahlak timsali bir çocuk kalmıştı.
Ankara, 20190301 (HE)