Son Gün

• 27 Şubat 2019 Çarşamba 11:21:00

Bir akşam vakti Gül Sokağında rüzgar süpürürken tozunu yolların, poşetin düzgün bir ivmeyle yükselişi döndürüyordu başımı.Tıpkı yıllar yıllar önceki gibi.Kimselerin bulunmadığı o sokakta bir boşluğa daldı gözüm.Sandalye çekip oturmak istedim yolun ortasına.Belki de yıllar sonra ilk kez özgür hissetmiştim kendimi.Birden gözümde canlandı arkadaşlarla toplandığımız o sokağın resmi.Çınar ağacı, boş arsa, metruk binalar...Oyunlar neden bu kadar değerliydi bilmiyorum ancak önemliydi bizim için ekmek gibi, su gibi.

Yine böyle bir akşam, saatler süren oyun esnasında oyun oynadığımız top karanlık bir harabeye gitmişti.Topun gittiği o karanlıktan çıkarmalıydı onu biri.Peki kim çıkaracaktı?Saat gece ikiydi fakat hala oyun bitmemişti.Yarım kalamazdı oyun.Bu kurallara aykırıydı.Mahalle kuralının bilmem kaçıncı maddesi topu atan getirir diyordu.Perilerin hayaletlerin cirit attığı o harabeye gidecek miydi peki Yunus?Çok zor bir karardı.Bir yanda arkadaşlar diğer yanda içindeki korkular.Gitti nihayet ancak topa doğru değil eve doğru yöneldi.Bozulmuştu katı mahalle kurallarından biri.Daha kötüsü oyun yarım kalmıştı.Peşinden gittik onun.Aklımızda oyunun yarım kalması mı vardı yoksa onu geri getirmek miydi amacımız?Saati umursamadan evin ziline bastı birisi.Balkona çıkan Fatma Teyzeye Yunus nerde diye sorduk bilmezden gelerek eve girdiğini.Nihayet çıkmıştı karşımıza tıpkı bir hayalet gibi solgun yüzüyle.

-“Hakkımızı vermeden gidemezsin”
-“Tamam yarın hakkınızı vereceğim”
“Olmaz henüz oyun bitmedi, şimdi gel ve devam edelim”

Gelmedi...
Perdesini çekmişti evin, serzenişlere kulak asmadan.Ama uyuyamamıştı sabaha kadar biliyorum.Kim uyuyabildi ki o gece.Yarın yine farklı bir oyun için buluşacaktık ancak nedensiz bir huzursuzluk kaplamıştı içimizi.İtiraf edemiyorduk belki de bir kural için onu ezip geçişimizi kendimize.Ertesi gün kimse görmedi onu.Ve ertesi gün..Ertesi..Bir boşluk…Derin bir boşluk..Yıllarca...

Kimse cüret edemedi kapısını çalmaya.Utanıyorduk.Kendimize ilk yabancılaşmamız, kendimize karşı verdiğimiz ilk fireydi o. Tıpkı şimdiki gibi etrafımıza duvar olan o kuralları çiğneyebilseydik diyorum şimdi.Yapamadık...

Bir daha gelmedi hiçbir oyuna Yunus.Bir daha asla oyun oynayamadık.O gün belki de son kez çocuktuk.