Mesele aslında çözüm odaklı değil sorun odaklı yetiştirilmiş olmamızdan kaynaklanıyor hocam. Nefsim de dahil olmak üzere, çözüm bulabilecek yeterliliğe erişememiş insan soruna odaklanıyor, sorunu çözmek adına yaptığı manevralar bile sorunun daha bir büyümesine zemin hazırlıyor.

Toplumu anlayabilmek için öncelikle onun yapıtaşını; yani insanı anlamak gerekir. Merhamet, sevgi, hoşgörü gibi duygular etkisizleşirken öfke, kin, nefret gibi duygular ve bunların bütününü içine alan depresif ruh hali neden daha bir belirginleşiyor?

Ben bu sorunun temelinde hata arama eğilimini görüyorum. Başkalarının hatalarını tespit edeyim ki nefsim bundan nemalansın, arzusu. Bir bakıma kendi hatalarını gölgede bırakma çabası. Oysa başkalarını suçladığımız konularda biz de suçlamayı gerektirecek hatalar yapıyoruz fakat farkına varamıyoruz. İlginç tarafı başkası yaptığında sert tepki verirken kendimiz yaptığımızda hatamızı masumlaştırıyor, çoğu zaman da normalleştiriyoruz.

Agresif davranış ve söylemlerin ana kaynağı, doğumumuzla birlikte negatif verilerle dolmaya başlayan, adeta kötü koku yayan bir çöplüğe dönüştürülen/dönüştürdüğümüz bilinçaltımız. Düşünsel, duygusal, inançsal, söylemsel ve davranışsal alışkanlıklarımızın depolandığı yer. Yani bütünü ile kişiliğimiz. Geleneklerin anne babadan çocuklara aktarılması gibi, kişiliğimiz de bize onlardan aktarıldı fakat toplumumuza baktığımızda anlaşılan o ki hep negatif alışkanlıklar aktarılmış bize.

Çözüm teoride kolay aslında: Negatif verilerle dolu bilinçaltını temizleyerek sevgi, hoşgörü, merhamet gibi pozitif pozitif duygular empoze etmek. Ama iş pratikte zor. Yıllar alabileceği gibi bir ömre de mal olabilir. Ağırlıklı olarak anne babamızdan gözlem ve deneyimler neticesinde aldığımız düşünce, duygu, konuşma, inanç ve davranış alışkanlıklarını öyle bir çırpıda değiştiremeyiz. Yılların birikmişliği var sonuçta. Ancak sabır, irade ve cesaret eşliğinde bu yolda mesafe kat edilebilir. Tabi değişim ve yenilenmeye ihtiyaç duyan, sahip olduğu olumsuz özelliklerden rahatsız olan insan için. Dozunu aşan, yeri ve zamanı belirlenemeyen öfkeden, merhametsizlikten, hoşgörüsüzlükten memnun olan ve bütün bunları normalleştirmiş insan için yapılacak pek birşey yoktur.

Öfke gibi duyguları tetikleyen bir unsur da uygun üslup belirleyememektir. Üslup söylediğimiz şey değil söyleme şeklimizdir. Düşünce ve duyguların ifade edilmesi esnasındaki ses tonumuz, beden dilimiz mimiklerimiz de çok belirleyicidir. Söylediğimizi iyi niyetle söyleriz fakat pozitif ve yapıcı bir üslupla ortaya koyamadığımızdan karşı tarafın kendini kötü hissetmesine ve öfkelenmesine neden olur ve biz bunun çoğunlukla farkına varamayız. Bu sitede bunun örnekleri zaman zaman yaşanıyor mesela.

Kendi bakış açımdan yazınıza katkı yapmak istedim hocam. Selam ve dua ile... Saygılar.

demirelim_46 tarafından 1/29/2019 11:01:49 PM zamanında düzenlenmiştir.