FALDAN ÇIKAN ACI



Aşağıdaki satırlarda okuyacağınız hikâyeleştirilmiş olay yıllar önce başımdan geçti. Hala vicdan azabı çekiyorum. Siz deyin yirmi ben diyeyim otuz sene öncesine dönerek hikâyeyi anlatmaya başlayayım. Ama daha evvel bir konuya değinmek isterim. Hani kahve içtikten sonra fincanı kapatırız ve fal bakarız.
Kahve falı bakmayı severim. Çevremde komşularımız ve tanıdıklarımız kahve partisinden sonrası illa fallarına bakmamı isterler. Bende kimseyi kırmaz ve kahve fallarına bakarım. Aslında fal bakmak zor bir şey değildir. Fallarına baktığınız kimseleri çoğunlukla tanırsınız ve nabızlarına göre şerbet verirsiniz. Zaten onlarda inanmaya hazırdırlar.
Yaz mıydı, kış mıydı hatırlamıyorum. Üst katta oturan komşumuz akşam bize oturmaya geldi. Hoş beş konuşmalardan sonra sıra kahvelere geldi. Kahvelerimizi içtik. Fincanlar kapandı, soğuduktan sonra çevremdekiler bana bakmaya başladı. Sırayla herkesin falına bakmaya başladım. Sıraüst kattaki komşumuza geldi.
Parmağımı kapalı olan fincanın üzerine koyarak, ‘’ Neyse falın çıksın falın’’ diyerek fincanı elime alırken içimi bir huzursuzluk kapladığını hissettim. Fincana baktım. Fincan tertemizdi telve sadece dibinde toplanmış sanki simsiyah bir boya idi. Söyleyecek bir şey bulamıyordum. Fincana uzun, uzun baktıktan sonra beni dinleyenlerin duyabileceği kadar kısık bir sesle, ‘’ sizin evde iki, üç güne kadar çok kötü bir şey olacak ‘’ dedim ve fincanı elimden bıraktım. Huzursuzluğum had safhadaydı.
Evet, ilk defa korktuğum başıma geldi. İki gün sonra komşumun büyük kızı kendini beşinci kattan atarak intihar etti.
Yukarıda söylediğim gibi bu bir faldı ( Atalarımız ne demiş, falsız kalma ama fala inanma) Ama benim yorumum fincanın içinde kalmadı gerçekleşti. Daha sonra ellerimin kan içinde kalmasına aldırmadan o fincanı parça, parça ettim. Bir daha da fal bakmamaya yemin ettim.
Ne demek istediğimi, böyle bir şey başınıza gelmediği için anlayamazsınız. Son sözüm Allah kimseye böyle bir şey yaşatmasın.

Tuğrul Ahmet Pekel
04.01.2019/ Cuma