Bu aralar devreleri yaktım, bildiğin psikolojik debresif haller takılıyorum. Sebebini sakın sormayın, alacağınız tek cevap canım istedi olurdu.

Zaten istesen de anlatacak durumda değilim.

Pijamalarımı çıkartmıyor, saçımı taramıyor, yüzüme bile bakmıyorum.

Salak salak şarkılarda kulağım, olur olmadık her türden ne olursa dinler vaziyetteyim.

Bir an oluyor kendimi salonun ortasında oynuyor buluyor, sonra bakıyorum ki canım çıkmış nefes nefese ter içinde kalır halde kendime geliyorum.

Sonra hüzünlü bir müzik çalıyor alabildiğine, ciğerim çıkana kadar ağlıyorum köşede sessizce.

Elimden gelse, komşuların duymayacağını bilsem bağıra bağıra ağlayacağım. O derece doldu gözyaşlarım gözlerimde.

Sonra mutfağa atıyorum kendimi, ne bulursam tencere tencere yemek yapıyorum. Ardından pasta börek, aklıma ne gelirse işte.

Özenle masayı hazırlayor oturuyor ama ağzıma tek lokmayı atamıyorum. Canım hiç bir şey istemiyor. Sanki boğazıma düğüm atılmış gibi tıkanıyorum.

Geçiyorum balkona, alıyorum elime sigara oh be ne keyif deyip yakıyorum ardı ardına. Yiyorum sanki öylesine haz veriyor bana. Çektiğimin zehir olduğunu bile bile galiba ölmek istiyorum

Depresif hallerim var dedim ya..

Çıldırasıya ağlamak, avazım çıkana kadar bağırmak, kahkahadan boğulmak istiyorum. Acemiyim galiba acıdan yana.

Canım çok acıyor ve bu acının üstesinden nasıl gelebilirim bilmiyorum.

Ya deliriyorum ya da aklımla kalbimi delik deşik eden ruha teslimiyette kendimi hapsediyorum.

Ne yaparsam yapayım güçlü olmayı başaramıyorum.

Evet iyi değilim, hem de hiç değil.

Boşlukta gezinir gibiyim.

Hiç bir şey avutmuyor beni, hiç bir şey doldurmuyor yerini.

Aslında konu sen misin, onu bile idrak edemiyorum.

Öylesine kaptırdım ki,

Ben beni bile düşünemiyorum.
Aleyna ırmak