MÜHENDİS

• 26 Ekim 2018 Cuma 00:15:53

Ben anılarımı yazarım. Sizler de okur yorumlarsınız.
Adı anı ya hep eskilere aittir.
Ama bir anım var ki; çiçeği burnunda, dumanı üstünde…

Gecenin 21.30u. Zil çaldı.
Birçok yer de olduğu gibi bizim apartman da komşu oturması yok. O eskidendi.
“Hanım “ dedim. Havuç istemeye gelmişlerdir. Güldüm.
“Saate bak saate gecenin 9.30 u herkes yemeğini yapmıştır. Bu saate kim havuç ister?”
Havuç olayı da şöyle:
Bir gün kapımız çalındı. Apartman komşularımızdan birisi:
“Abla barbunya yapacaktım da evde havuç yok. Siz de varsa bir tane verir misin?
Hanım telaşlı üzgün.
“Vallahi bizde de yok. Olsa vermez miyim?”
“Canınız sağ olsun ablam. Havuç her zaman herkeste bulunan bir şey değil ki.”
Teşekkür edip gitti komşumuz.
Hanım da bir telaş, biz üzüntü:
“Tüh bir komşum geldi. Benden bir şey istedi. Boş gönderdim”
Onu ikna etmeye uğraşıyorum. Komşusunun söylediğini söylüyorum. İkna olmuyor.
Sitemizin bahçesinde kameriye de bazen oturur sohbet ederiz. Bir gün:
“Kimin havuca ihtiyacı olursa bundan sonra bana gelsin. Her gün 7-24 bizde havuç mevcut “dedim. Güldüler.
O günden sonra her gün evden havucu eksik etmedim. Bazen gerçekten ihtiyacı olan, bazen de şaka olsun diye gelip bizden havuç istiyorlardı.
Dönelim o geceye;
Açtım kapıyı. 23-24 yaşlarında bir genç:
“Bedri amca senden helallik almaya geldim. Ben inşaat mühendisi oldum. Adım Ömer. Beni hatırlayamadın değil mi? Bundan beş sene önce ben sizin kapınıza gelmiştim. Eski gazete var mı diye.
Siz sormuştunuz “Oğlum ne yapacaksın eski gazeteyi?” Ben yetiştirme yurdunda büyüdüm. 18 yaşım bitence beni oradan çıkardılar. Liseyi bitirdim. Şimdi Üniversite sınavına gireceğim. Sınav için para yatırmam gerek. Fakat param yok. Siz.”Bırak gazete toplamayı ben sana para vereyim müracaatını yap. bütün param bu demiş 61 lira para vermiştiniz.”
Haydaa…
Zorluyorum kendimi. Hatırlamıyorum öyle bir olayı. Hanıma seslendim:
“… Gelsene buraya”
“Sen bu çocuğu hatırlıyor musun?
“Hayır hatırlamıyorum”
“Madem hatırlamıyorsun. O Zaman Ömer Hakkımız sana helal olsun” deyip kapıyı kapata bilir miydim? Yapabilirdim.
Öyle yapmadım işte.
“Gel bakayım oğlum içeriye” dedim.
Hanım ona bir kahve yaptı. Ben mühendislikle ilgili aklım erdiğince sorular sordum hepsine de mantıklı cevaplar verdi.
“Amca ben bu gün 23.00 te askere gitmek için yola çıkacağım. Dağıtım Kıbrıs Magosa’ya çıktı Ben stajımı DAP yapıda yaptım. Onlar bana “bir an önce askerliğini yap gel yerin hazır” dediler.
Bilirdim askerliği. Bilirdim parasızlığı. Orduda iken çok askerin biletini almıştım. Düşünüyordum bu çocuğa harçlık vermek gerek. Ama o anda tek bir yirmiliğim var. Teklif etmeye utanıyorum. Utana sıkıla yeminlerle birlikte_
“Vallahi Ömer bütün param bu” dedim. Eşim:
“Bir dakika Ömer” dedi.
Kolaylık olsun diye ekmek almak için biriktirdiği on beş tane bir lirayı getirdi:
“Bu da benden oğlum”
Yirmilikle birlikte o 15 lirayı da cebine koydu.
“ Otobüs saatim geliyor bana müsaade. Size sabah namazında dua edeceğim” dedi çıktı gitti.
Hanım da ben de etkisinde kalmıştık bu olayın. O gece uyuduk mu? Hayır.