GÖNLÜNDE İSE ÇIKARMAK ZORDUR

• 12 Ağustos 2018 Pazar 14:25:04

Kimi insan hayatından küçük şeyleri çıkarırken, yerine büyük şeyleri koyar.
Kimisi de küçük şeyleri çıkardığını, yerine büyük şeyleri koyduğunu zanneder. (Doğruluğunun göstergesi zamandır.)

Matematikte çıkarma işlemi, küçük sayı büyük sayıdan cıkarılınca, kalan sayı (+) elde olur.

İnsan gözünden düşeni gönlünden de düşürür hayatından çıkarır. Gözüne gireni de gönlüne alır hayatına katar. (Bu doğal yaşamın sonucudur.)

Kimileri doğası içinde yaşamaya çalışırken, biraz güç sahibi olduğunu sananlar doğal yaşamı kendi doğasına uydurmaya çalışırlar.
Bu doğal yaşam uyumsuzu insanlar hep arayış içindedirler. O yüzden yaşamları denemelerle geçer. O olmadı bir diğeri, o da olmadı bir sonraki, aradığını bulamadığı, insanın hiç gözünün yaşına bakmazlar. İnsan harcamayı meslekmiş gibi görürler. Bu tip insanların ortak karakteri kendi iç enerjilerinden mutlu olmak yerine, dıştan gelecek enerjide mutlu olmayı ararlar. Birileri tarafından övülmekten, pofpoflanmaktan, şimartılmaktan mutluluk duyarlar. Övgüyü kesen insanı hayatlarından cıkarırlar, övecek yenilerine bakarlar. Öven insanları övdükleri sürece göz bebeği yaparlar, övgü bitince müsvette kağıt yerine bile koymazlar. Övgü, gösteriş, güçlü görünme bu tip insanların enerji kaynağıdır.

Oysaki doğal yaşamın içinde mutlu olmak için sayısızca nedenler vardır. Gözünü hırs ve ihtiras bürümüş bu tip insanlar bunları göremezler.

İnsan; kendisini doğal yaşama bırakması, suyu akışına bırakması gibidir. Dogal yaşamda akıl insana her zaman doğru yolu gösterir. Suyun her zaman bir yol bulması gibi.

Dogal yaşama uyum sağlayamayanlar, kendini güçlü ve farklı sanırnlar. Suyun doğal yatağını değiştirmeye kalkarlar, daha yüksekten yol yapıp akıtmaya çalışırlar. Bir çoğu bunu yapar ve mutlu olur. Ancak onun mutluluğu, bir başkasının suyu daha yüksekten akıttığını görene kadar.

Övgü de benzeri bir şeydir, bazı insanlar gündelik iş gibi övücülüğü meslek edinmişlerdir ve övücülük bu insanların geçim kaynağıdır. Övücülüğü kendilerine göre iyi yaparlar. Bir kediyi övseler, kedi kendini dağ aslanı sanır. Bu insanlar birini överken övülen kişi mutlu olur. Ancak bir başkasını da, kendisini övdükleri gibi överlerken görünce mutsuz olurlar.

Mutluluğunu doğal yaşamın içinde aramayan veya bulamayan insanlarn yüreklerini hırs ve ihtiras kaplar. Ve mutluluğu övücülerin dilinde bulurlar.

Rüstem Bingöl