0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
953
Okunma
Kar tanesinin güneşe aşkı gibiydi yaprağın rüzgara olan aşkı.
Biliyordu.
Tabiatında vardı esecek, gün gelecek onu savuracaktı.
’Olsun!’dedi.
Aşk; sevgili uğruna ölünecek kadar kutsaldı.
Rüzgarın her selamında biraz daha sarardı, yine de vazgeçmedi ondan.
Rüzgar ise bu aşktan bunalmıştı.
Esti delice, öfke ile kopardı yaprağın dalını.
Sürükledi bir o yandan bir bu yana, savurdu yaprağı.
Pişmandı yaprak.
Nafile, geçmişti ömrünün baharı.
Rüzgara sevdalandı bir yaprak, yaprağın toza dumana karışması kaçınılmazdı...
Ve geçti zaman,
Dolaştı dilden dile; kar tanesinin güneşe, yaprağın rüzgara, ateşin suya, insanın dünyaya olan aşkı...
