/Binip yürek rüzgârlarının sırtına karanfiller ekeceklerdi güneşin susuzluğuna
Şah adına, Pir adına ve suretinde
Tanrıyı buldukları insan adına
Hak Muhammed Ali aşkına/

En çokta onlar umut etmişlerdi. Devlet gelecekti polisiyle, askeriyle kurtaracaklardı, salyalarına kin, nefret karışmış katil sürüsünün elinden onları.
Biliyorlardı!
Büyüktü devlet!
Her yere yetişirdi eli kolu koymazdı onları darda.
Umut ederek beklediler zamanın duman yüklü karanlığında uzunca...
Polis gelmedi.
Asker gelmedi.
Devlet gelmedi…
Sardı alevler 33 insan bedenini medeniyetlerin beşiği Anadolu’nun ortasında…

O gün Sivas’ın saçaklarını terk etmişti göğün hakimi.
Ve şehrin Tanrısızlığın da
Tanrı rolüne soyunmuştu karma bir yozluğun kan içicileri. Kara bir günde kararan tenlerine kara elbiselerini giydiler. Onlar için Madımak;
Öfke, kin, nefret’ti.
Tanrı rolüne soyunup
Tanrılaştıkları bir yerdi…

2 -Temmuz 1993 de yaşanan Madımak katliamını
Unutmadık
Unutturmayacağız

O gün yaşananlar insanlık namusunun bir yüz karasıdır...

YAŞASIN!
Alevi/Sünni kardeşliği
Kahrolsun katiller…

Taylan KOÇ