YILMAMALISIN

• 5 Mayıs 2018 Cumartesi 15:28:05

Zaten hep ağlamadınmı ki? Gözyaşlarını elinin tersiyle silip de "ben güçlüyüm" demedin mi yıllardır? Herkese. çevrene, hatta en yakınlarına bile.
Kim bildi ki içinde kopan fırtınaları? Kim bildi ki yaşadığın duygu yıkıntılarının, altında kaldığını?
Kim?

En mutlu olduğunu zannettiğin gün de bile yapayalnız çırpındığını kim bildi? Beyaz bir kuğu gibiydin, ansızın, simsiyah kederlerle kaplandın. Yüreğin kurum karası gibi boyanmadı mı?

Sen değil miydin?
‘’Kaya gibi sert, rüzgâr gibi çılgınım.’’
‘’Yıkamaz hiçbir olgu, gam, tasa, keder, beni ‘’Diyen.

Ne oldu şimdi?

Yoksa hepsi birer yanılgı mıydı? Kendini kandırdığın!

Geceler boyu gözyaşlarınla sırılsıklam olan yastık kılıflarını, balkonun iplerine astığında! Kim bildi ki onların suyla sabunla değil de inci tanelerin ile ıslandığını?

Hayat dedin! Tutundun… Sıkı sıkıya… Sımsıkı…
Didindin. Çabaladın. Ölesiye hırpalandın.
Değdi mi?

Hep hayallerinin peşinde koşmadın mı? Kimini yakaladın. Kiminin altında kalmadın mı?

Yine yılmadın. Yılmamalıydın. Yılmamalısın…

Madalyonun hüzünlü tarafı isimli romanımdan.

Filiz Bahcıvan