Çocukluğumu anımsadım. Renkle cümbüşle katışık olan çocukluğumu. Macera dolu bir çocukluktan sonra ana vatana dönüşümüzü...

Beyaz mercedesin arka koltuğunda umursuzca sakız çiğneyip balon patlattığımı. Mercedes dediğime bakmayın hasbelkader ikinci elden temin etmiş babam arabayı. Aslına bakarsanız orada yani İngilterede o kentte ikinci elciciler çoğunluktaydı. oyuncaklar, giysiler, ev eşyaları vs.

Benden önce bir yaşanmışlığı vardı üstümde taşıdıklarımın. Ne değişik değil mi. Anlatacak o kadar çok şey var ki konu dağılıyor...

Ne diyordum dönüş yolunda, evet onca yol onca insan onca iz... macera dolu bir yaşam geçirdikten sonra Türkiyeye dönüyorduk. Merak ediyordum ve seviniyordum bu işe. Yıllar sonra çocukluğumun geçtiği bu garip yeri özleyeceğimi bilmeksizin.


O zamanlar yedi sekiz yaşlarında bir şeydim. En çok kırmızı ayakkabıları severdim ve kabarık tüllü prenses elbiselerine can atardım. En sevdiğim renk pembeydi. şimdi bütün renkler bana aynı mesafede.


Evet, çoğu şeyi kopuk kopuk hatırlıyorum. Bir gemiye binişimizi orada çılgınlar gibi eğlendiğimizi. Benden bir yaş büyük ablamla olan bilezik kavgamızı.
Annem videoya almış oradan biliyorum :)

Dönüş yolunu radyodan yabancı seslerle ve kimi zaman Barış Manço şarkılarıyla geçirdik.

Yıl 1998.
Kara kuru bir şeysin ve yarı ingilizce yarı türkçe konuşuyorsun. Daha doğrusu Türkçe konuşamazken İngilizce konuşmaya utanıyorsun ve okul arkadaşların sana garipseyerek bakıyor.

Sudan çıkmış balık misali. Doğrusu hep öyle değil midir. Hayat sana daima sürprizler hazırlar. Şimdi geldiğim noktaya bakıyorum da bu anlattıklarım bana hayal gibi geliyor. Ne çok değişmişiz. Ne çok başkalaşmışız meğer. Bir tarafta hayatın sana sunduğu sınırlılıklar. Bir tarafta yabancısı olduğun insanlar alemi ve tabi ki yaralısın bir çok şeyden.

Meraksızsın alışmışsın bir kere sıradanlığa. Hiç bir şey seni heyecanlandırmıyor. Kalbin bir çocuk kalbi değil...



Ah sevgili Barış Manço şarkıların ebediyen yaşasın!

"Unutma ki dünya fani
Veren Allah alır canı..."