SİGARANIN DUMANI

• 18 Nisan 2018 Çarşamba 23:40:13

SİGARANIN DUMANI
Umuda uyanmak bugün;
Ruhumun karanlığında çakan bir kıvılcımla,
Öldüğümü sandığım bir anda,
Gözüme kestirdiğim cesaretle,
Bir göz kırpışla, bir merhabayla, bir acı tebessümle…
Kuru bir karıncada olan can kadar da mı olamıyorum?
Mutlu olamasam da resmini de mi çizemiyorum?
Ayrılık varsa önümde binlerce buluşma noktaları da vardır muhakkak.
Hayallerim bir oktur,
Gözlerim yaydır,
Kalbimin her atışında o noktalara gerilen,
işte oklardan biri:
Köşe başında bir güzel kız,
İlgimi çekti!
Sinirli hırçın bir vaziyeti vardı.
Hızla cebinden bir sigara çıkardı,
Yaktı.
İçine öyle bir çekti ki sigaranın dumanını,
benim kendisine baktığımı fark kedince,
mahcup mahcup gözlerini kaçırdı.
-Çocuğum o sigara ağzına yakışıyor mu?
-Napa bilirim ağabey buna sığınmaktan başka.
-Annem Babam kavgalı üzülüyorum.
-Ve sen çareyi yanan şu kuru bir zehrin dumanını ciğerlerine çekerek arıyorsun,
yazık yazık.
Benim bunları söylerken acı acı gülümsememden samimi olduğumu anlamış olacak ki,
-Ne yapmamı da söyle o zaman.
-Allah irade vermiş akıl vermiş arayıp bulacaksın.
Önce şu zehri bırak, aklına vurdu mu iki dakka bekle, sonra yakmadan bir dakka daha bekle,
göreceksin muhakkak aklına bir şeyler gelir.
Her problem çözülür.
-Annem, babam.
-Aralarına gir, bir espri yap, sarıl öp ikisini de ,gerisi Allah kerim.
Hadi iyi geceler
-Peki söz şu paketi çöpe atıyorum, dediğini deneyeceğim bir işe yaramazsa.
- Mecbur atacaksın havayı kirletiyorsun, üstelik senin ciğerlerin su gibi, pınardan akan duru su gibi yani.
Gülümsetmeyi başardım bu taze çocuğa kendimi.
Ertesi gün dünkü köşe başında beni bekliyormuş gibi etrafı gözlüyordu.
-Merhaba başardın mı?
-Hayır daha kötü oldu.
-Nasıl yani.
-Beni ,aramıza girme diye ikaz ettiler.
Ağlayacağımı zannettiler ama ben onlara güldüm!
-Sonra.
-İkimside hayret edercesine bana baktılar
-‘Ağlayıp yalvarmamı bekliyordunuz değil mi’ değince sustular.
-Demek ki başardın.
-Gerisini nasıl getireceğim onu düşünüyorum.
-Sabret bakalım.
Birkaç gün sonra.
-Annem baban bana bakıp niye güldüğümü sordular.
-“Yarın bende bunlar gibi olacaksam hayatta evlenmem” dedim kendi kendime onun için gülüyordum.
İkisi birden hı ettiler.
Bir hafta sonra baktım pastanede anne, baba ve o çocuk çay içip gülüşüyorlardı.
Yanından geçerken göz ucuyla bana bakıp teşekkür ediyordu sanki.
O anda ruhumda bir ışığın yandığını fark ettim.
Gözümün yayına yerleştirdiğim ok yerini bulmuştu.
Ucuna ,sevginin, umudun, cesaretim konduğu oklar...

Yusuf Yılmaz