Yörüngesinden Çıkmasın Diye Birleştiriyorum Şiirleri Mektuplarla

• 14 Nisan 2018 Cumartesi 00:13:48

Postacısını Kaybetmiş Zamandayız..

Nisan’da ilk Cumartesi
üşütmeyen bir havası var kentin
kıyıda/ ipince bir rüzgara bırakıyorum kendimi
yalnız bir bankta/
üşüyen bir kedinin patilerine ellerimle sıcaklık veriyorum
kentin kalabalık sesine karşı aramıza rüzgarın/
uğultusu giriyor
sorularım/ gözden göze gönülden gönüle
Levent’in kayıp sokağına kadar
giderek kalınlaşıp çoğalıyor
kaldırım değiştiriyorum
sorularım burda da yalnız bırakmıyor beni
deliceler aşkına
yüreğimin derinliklerine fısıldadım
Cumartesi yazılmış tüm şiirler
ve mektuplar
birleşiniz
çıkın ve bir daha yenilin
.....

(Bugece çokça yerleşik düşlerdeyim..
İçimden seni bir peron akşam kalabalığına çağırdım..
İstanbul’dan İnsanbul’a çerden çöpten hayallerimle bir ağacın toprağı
kucaklayan kökleri gibi sıkı sıkıya bağlanıyorum..
Kopuk kopuk çağrışımlardı belkide en önünde olmak yaşamın..
Biliyorum ki, birazdan perde kapanır, boşluğumuza bir vapur yanaşır,
usulca gireriz gecenin koynuna..
Oysa yalnızca düşler ve şarkılar anlamlı kılar hayatı)

Bugece ilk defa hiç sevmediğim rakamlara böldüm anlatacaklarımı..
Ama biliyorum ki ’Yüreğinin götürdüğü yere gitmek’
her zaman en doğrusuydu, bilmek istemediklerimizi
eninde sonunda bilmekten kaçınılamayacağını öğrenmekse
dayanılmaz mide ağrısı, görünmez pençelerin ruhu
parçalaması gibidir..Yine de sırf yüreğin sesini dinlediğin için
sezgine, aklına, görünenleri görmezden gelirsin..
Gittiğin yerde ne varsa kabülündür..Gitmek, bazen düşünmek, bazen
yolculuk, bazense yarattığın karakterin düşleriyle oluyor..

(Dışardan görümeyen, küçücük bir sarsıntıyla
bile dağılıp parçalanarak her yanımıza dağılan,
açtığı sayısız kesiklerle acıtıp kanatan ruhumuz trajik
bir öykü gibi duruyor)

Emin olduğum bir şey var ki, sabah olacak ve ben yine aşık olacağım..
Düşte aşık olmak birazda ruhunu kanatmaktır Hercai, bunu biliyor muydun?..

Penceremin pervazını tıklatan incecik rüzgar
yasemin kokularıyla
nasıl geldiyse
öyle gidiyor
dışarda
yaprak kımıldamıyor
sabah olur/
bütün sözcüklerimi
denize dökerim

Bugece mavi bir gölgeyi izledim geldim..
Cadde boyu insan kalabalığı, park sessiz
ağaçlar bahar yeşili..
Bıraktım kendimi içime işleyen Cumartesi’ye..
Bir perde aralansa üzerimize ay dökülür..
Rüzgar estikçe kendi mevsimini arar gecede
.....

-gecenin bir çocuğa devrilen saatinde
tırtıl zamanıdır kelebeğin
ezberle beni
sahipsiz bir orman/
başıboş sokaklar gibi-

Yine böyle bir Cumartesi sarkacında yüreğimden iki turuncu balon havalandı göğe..
Siz, bir his, şarkı, yahut bir insan deyin bunun bir önemi de yok açıkçası..
Dizi film izleyen kadınların feri kaçmış gözlerinden hızla uzaklaşmıştım..
Dil biligisinden yola çıkmıştım birden, düşbilgisi, kuşbilgisi derken
gülbilgisine yeni bir alfabenin ortasına düşüveriyorduk..
Yalnızca çocuklar için şiirler yazan şairler, yalnızca aşıklar için
filmler çeken yönetmenler, yalnızca özgürlük için gülümsemeyi
öğreten gülbilgisi..

Yine böyle bir Cumartesi sarkacında, yüreğim bir uzak deniz mavisi..
Yani öyle ki, duramıyorum içimin üstünde..
Levent’te çerden çöpten hayallerimle sevinçliyim..
Kimsenin kimseye ömrümün baharı diyemediği bir çağda, sevinirsin..
Gün rengine kavuşur da, bir çiçeğin konuşma vakti gelir dayanır kapına..

Yine böyle bir Cumartesi, içimdeki ses öylesine bir sırrı paylaşıyordu ki,
öl dese ölebilirdim..Öylesine ikna oluyordum ki, anlatamam..
Ben o sıra anlatım bozukluğunu kekeme bir figürana verirken,
yere düşen replikleri topluyordum..
Artık hepimiz yitirilmiş düşler sokağındayız..
Her Cumartesi ve her mevsim çiçeklenmiş dallar uzattım sana,
kocaman kanatlarıyla serçeler uçurdum
göresin sevesin diye..

-Bu sabah uçurtmalar gökleri paylaşsın sonra bir filmin arka planına düşelim-

Nisan.18..Cumartesi..