kanatlanıp gitmesi kolay, avcıya vurulmakta öyle
ama
insan sıfatı giydirilmiş üstümüze
birliği görmek neden zor, çağdaşlığı yakalayalım derken
kayboluyoruz maddenin içinde...

sonra şikayetlerimiz çoğalıyor, ağrılar musallat oluyor kafamızın içine
aşırı stresten kriz geçiriyoruz
hastalıklar yerleşiveriyor hassas bedenimize...

ilaçlardan geçilmiyor evimiz, düşlerimizi çoktan tozlu raflara yerleştirmişiz
neden be insan kardeşim, neden sıktın boğazını
neden kendinle dolaşmak yordu seni...

bilemedik belki, sana nasıl meram vermeyi, ağrı kesici yerine
ağız dolusu türkçe selam vermeyi...yıkıntıların üstüne bir yıkıntı daha bindi
ağırlaştın...taşıyamadın!

küstün kendine, seni çağırmayan dost sesine
ayağın kaydığında tutmak için uzanan ama kayıp giden güvene...

sendin ayakta dimdik duran, yoksul görünüşünde sır saklayan
bir olmak neydi, bulamadın
bulamadın içinde gezinip duran sevgiliyi
kolundan tutup yoldaş edemedin ayağının altında papatyalar ezildi...

düşten bir kayık vardı eskiden, küreği meleklerin çekerdi
bilmezdin sen büyüdükçe meleklerinin gönüle girdiğini
ses veremedin, kulağındaki tıkaç evrensel melodiyi hissettirmedi değil mi!

kalkamadın yorgun yıllarınla hayata
savruldun, bir yaprak oldun hazana döndü dünya
gülden nasip alamadın, çalıya kaldın sonunda
birlikten maraz doğmaz kardeşim...bak yine avcılar toplanmış masaya...

sen ne kadar küsersen kendine, o kadar yenik kalkarsın güne
adımların hasret kalmasın kavuşma sahnelerine...

sana dönüş olmasa da vermeyi dene...o zaman anlarsın kendini...
yüreğini çok iyi dile!
İlknur Köknar(Sokak Kaçkını)