BENİM HAYATIM

• 23 Aralık 2017 Cumartesi 11:51:52

Aylardan temmuz,günlerden cuma.
Garip bir semtin bahtı karalı çocuğu
Dünyaya gelmiş,o daha doğmadan
Kaderi ağlarını örmüş bekliyordu.
Kaderini o yazmıyordu ama,malesef
Hayat denilen bu tiyatronun
Baş rol oyuncusuydu.
Her şeyden bir haber günler geçiyor
Bir yaşına adım atıyordu.
Önünde duran uzun yılların
Neler getireceğini bilmiyordu.
Derken günler ayları,aylar yılları kovaladı.
Üzerine giyeceği,ikinci bir elbisesi bile yoktu.
Ve yıl 1992 okul yolunda ilk adımı atacaktı.
Körpe yüreğinde,küçücük dünyasında
Her şey o kadar masumduki.
Arkadaşları koşup oynarken,o hep susardı,
Uzaklara dalardı gözleri
Bazen içi dolar sebepsiz ağlardı.
Hayatı yavaş,yavaş tanımaya başlamış,
Zenginler ve fakirler kavramı
Öğrendiği en önemli ders olmuştu.
Ve dünyasına doğan güneş,
Yavaş,yavaş sönmeye başlamıştı.
Yine günler,ayları aylar,yılları kovalamış,
Küçük çocuk artık genç olmuş ve liseye başlamıştı.
Hayatın ona katmış olduğu acımasızlıklar,
Yüzünde parlıyor ve o hiç gülmüyordu.
Günlerden bir gün,
Yüzünde buruk bir tebessümle dolanıyor,
Evede geç geliyordu.
Sabahları aynanın karşısına geçip süsleniyor,
Erkenden okul yolunu tutuyordu.
Çünkü ilk defa aşık oluyordu.
Onu ne zaman görse gözleri gülüyor,herşeyi unutuyordu.
Ve bir gün yine erkenden çıkıp okula gelmiş,bekliyordu.
Ama o an bir kalabalık belirdi olanlara anlam veremiyor,
Oradan geçenlere soruyordu.
Ne oldu nedir bu kalabalık.
Yukarı yolda trafik kazası olmuş dedi bir tanesi.
Ve elinden kitapları düşen genç,koşarak oraya gitti.
Hayatı boyunca yüzünü güldüren tek kişininde
Kanlar içinde cansız bedenini görünce
Dudakları titredi ve öyle bir haykırdıki
Gözlerden yaşlar sel olup aktı
Ayıramadılar bir süre bağrına basarak ağladı
Ruhunu söküp almışlardı sanki bedeninden
O günden sonra hayattan bütün ümidini kesti
Kimselerle konuşmadı bir daha
Ne zaman gülmek istese sevdiğini hatırlıyor
Büyük bir acı duyuyordu
Ve bir daha kalbini gönlünü kimseye açmadı.

Erkan Şeremet