ALO ÖĞRETMENİM

• 24 Kasım 2017 Cuma 20:02:38

"İlkokul öğretmenim şair- yazar Fahrünnisa Elmalı’ ya saygımla"

Oldum olası özel günlere karşıyım. Anneler Günü, Babalar Günü, Sevgililer Günü, Öğretmenler Günü… Saymakla bitmez. İyi hoş da, insan öylesine içten sevdiklerini yılda bir gün mü anmalı?... Yeter mi sizce?...

Telefonun numaralarını tuşlarken kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpıyor. Belirsiz bir saygı duruşuna geçtiğimi fark ediyorum. Karşımdaki sanki beni görüyormuş gibi. Az sonra çocukluğumda tüm benliğimi saran, güven veren, yönlendiren, zaman zaman da buyuran o kadife sesi duyacağım. “Alo “ demem yetecek beni tanıması için.” Naime’m” diyecek “ sen misin?...vefalı kızım…” Yeni kitabımı müjdeleyip “ sayenizde “ diyeceğim. Gününü kutlayacağım. O güzel yanaklarından ve ellerinden özlemle öptüğümü söyleyeceğim. Sesinin tınısında mutluluğunu okuyacağım.

“ Alo, öğretmenim…”
“ Buyurun, kimi aramıştınız?”
Bu, beklediğim ses değil. Kalbimin sesi kulaklarımdan dışarı çıkacak sanki heyecandan.
“ Fahrünnisa Öğretmenimi “ diyorum usulca.
“ Maalesef” diyor telefonun öbür ucundaki ses.”Aylar önce kaybettik kendisini.”
Beynime binlerce çekiç inip kalkıyor birden.” Kaybettik… kaybettik… kaybettik… Donup kalmak bu olsa gerek. Bir şeyler gevelemeye çalışıyorum. Dilim ağzımda dönmüyor. Gözlerime yaşlar hücum ediyor, akamıyor. Kendimi toparladığımda bir taziye tümcesi gevelediğimi sanıyorum. Yanıt yok. Karşı taraf çoktan telefonu kapatmış bile. Bilmeden kabuk tutmaya çalışan bir yarayı kanattığım kesin. Galiba bu sefer bir kez daha ve gerçekten öksüz kaldım.

Biliyor musunuz? Hep bu anın korkusunu yaşamıştım için için öğretmenim. O yüzden sizi yeterince sık arayamadım epeydir, affedin lütfen… Ailemden uzak geçen ilkokul yıllarımın sıcak ana kucağını sizde bulmuştum. Hamuruma iyiye, doğruya, güzele dair ne varsa katıp yoğurmuştunuz yıllarca. Mayası özünüzdendi. Yazma aşkım size özenmekle başlamıştı çocuk yaşlarımda. Tatlı sert bir otoriteniz vardı. Kişiliğinizin bir parçasıydı mükemmeliyetçiliğiniz ve size yakışıyordu. Sevecen, yumuşacık kalbiniz yağmurdan sonra açan güneş gibi ısıtırdı içimi… Atatürk, vatan, millet, bayrak sevgilerinin tohumlarını ilk kez siz ekmiştiniz yüreklerimize cömertçe.
Son ziyaretimde biraz rahatsızdınız.” Neyiniz var? ” Diye sorduğumda güldünüz; “Sorma çocuğum” dediniz. “ Hastalıklar birer birer değil, hısımını, akrabasını toplayıp ta geliyor artık.” Hastalıklarla bile eğlenebiliyordunuz, ne güzel…
Sizin dergilere yazdığınız şiirler, yazılar, çocuk masallarınız, romanlarınız ve öykülerinizle büyüdük. Bunca değerli eserleri hazırlamaya nasıl zaman buldunuz demiştim bir gün. Aldığım yanıt müthişti: “EN BÜYÜK ESERİM SİZLERSİNİZ…”,

“ Işık yaymanın iki yolu vardır” derler. “ Ya ışık olacaksın, ya da ayna”. Siz hem ışık hem ayna olmayı başardınız ömrünüzce öğretmenim. Ve geçtiğiniz yolları yeni ışıklar yakarak aydınlattınız. Mekânınız cennet olsun. Işıklar içinde kalın. Dualarımdasınız. Sizin manevi kişiliğinizde, tüm değerli öğretmenlerimizin Öğretmenler Gününü saygı ve sevgilerimle kutluyorum. Gönül bahçemden kucak dolusu çiçekler gönderiyorum dünyanın her yerindeki öğretmenlere.Sonsuz sevgi ve saygılarımla...

Naime ÖZEREN