KOZALAK DERSİN BELKİ

• 23 Kasım 2017 Perşembe 17:15:11

Yaralıyım bu günlerde.
Sensizliğin koynunda geçirdiğim anların eşiğindeyim ve yine isyan etmiyor kaderimin boşluğunda kifayetsiz kalıp direniyorum.
Bir yanım kırık,
Yarınsız duygulara yelken açtım.
Uçsuz bucaksız denizin ortasında kalakalmışlıkların pençesinde yörüngesini kaybetmiş gemici gibi oradan oraya rüzgâr şiddetinde savruluyorum.
Gülüşlerim yok artık, gözlerim umutsuz donuk bakışlar içine hapsolmuş buz kitlesi kalbimin verdiği soğuk esintiyle külçe halinde parçalara bölünmüş..

Donuyorum!

Saate bakıyorum zaman yine bana oyun oynar gibi, ne günler, ne de geceler geçiyor.
Aslında geçmeyen zaman değil, benim aynı yerde, aynı düşüncede takılı kalmışlığım.
Şizofren duygulara peydah oldum.

Gözlerimdeki ağırlık kahır acısını çöreklenmiş kan revan içinde, inat ediyor hala uyumamak adına her gece, binlerce yıldızı düşürdüm gün ışığının sessizliğinde.

Olmuyor, yapamıyorum.
Bakışlarımın ifadesi sanki umut arar tarzında, şüpheyle bakıyorum sağa sola, belki diyorum hani bir yerden çıkarsın, kimbilir belki de haber yollarsın, ne bileyim “kozalak" dersin mesela, en anlam yükleyen sözlerden daha güzel gelirdi bana.
İçinde sen varsın ya!
Olmayacağını biliyorum artık, kabulleniyorum,

Ola ki hani gelsen ayrılık senfonisi değil de, sevinç çanları çalsa kulaklarımda.
Öyle ki kulak zarımın patlamasına razıyım o anın mutluluğuna.
Dirhem dirhem çekiliyor canım, sensizlik denilen köhne yalnızlık acılarımla harman olup ciğerimi yakıyor.
Dayanamıyorum yokluğuna,
Acele ile çıkıp gittiğinden beri dönüşünü bekliyor göz çukurlarıma inen yaşlarım, ırmak misali sağnak sağnak.
Halsizim tükendim, artık ne dermanım, ne de dön demeye mecalim kaldı.
Ölü bir kentin sokak bekçiliğini yapıyorum.
Dört duvar arasında ardı arkasına yaktığım sigara.
Ciğerlerime öl diyor, çay bardağını kaldırıyorum şerefine mi desem, şerefsizliğine mi?
Bilemiyorum.

Aleyna ırmak #YalnızlığaNikahKıydım