Ben cocukken düşün eve kapidan değil üçüncü kata tırmanır camdan girerdim olicim 😊


Ne güzeldi yazın bazi cicuklardan korktuğumu biliyorsun hani şu buyup kuculmuslerden.



Sevgimle olicim mis gibiydi miss 😊

bak sonra demedi deme, o çocuklar seni suya götürüp, susuz getirir şaşarsın:)

buraya bir şeyler yazmak için, çocukluğuma gidip şöyle üstten göz gezdirdim ama kayda değer fazla bir şey bulamadım...sekiz dokuz yaş öncesi sanki hiç yaşanmamış gibi görünüyor...beynimi zorluyorum ama filmin sarkacı daha geriye sarmıyor...(eski kasetlerin bantları birbirine dolanırdı eskiden, kalemi deliğe takıp çevirirdik vida gibi ama teyipte bazen o kısım yine ya takılır, ya da kesik kesik atlardı...tıpkı onun gibi saçları ve ayakları birbirine dolanan cılız bir kız silueti var karşımda..o hayalet bazen hortluyor bazen de silinip gidiyor)
çok sonra bir hareketlilik ivme kazanmış benim çocukluğum...

küçükken çok yaramazmışım, çok ağlarmışım, çok inatçıymışım...öyle söylüyordu annem ve yengem...yine böyle bir kriz sonrası, yengemin kafamı musluğun altına koyup beni boğmaya yeltendiğini hayal mayal hatırlıyorum...orda belki dört beş yaşlarındayım fazla değil...yengem çok sonraları 'kız olur mu hiç?' diyor 'sen çok ağlamıştın yine.. ben de bir avuç su döktüm yüzüne':) insan bir kaşık suda da boğuluyor yenge ben niye boğulmayacakmışım deyip şakayla karışık ayıbını yüzüne vuruyorum...bu biraz beni rahatlatıyor...demek ki çok korkutmuş olacak ki beni unutmamışım...o gaddar yengem:) çok sonraları ergenlik çağında en samimi arkadaşım oldu gitti o ayrı tabi...çok severdim yengemi...artık nasıl ağlamış olacağım ki o sabırlı, hoşgörülü kadın bir kereliğine mahsus böyle bir hata yaptı demek ki

eski yorumda mahallenin salıncağından bahsetmiştim sana...evlerin çatılarına uçtuğumu hatırlıyorum...eski mahallemiz olduğu için orda da belki altı yaş civarındayım...aşağı kendimi bırakınca karnım karıncalanıyor ama korkuyla karışık haz da duyuyorum...mahallenin çocukları kuyruğa giriyor...peşpeşe kaç kere sallanıyorum bilmiyorum...bıraksalar bütün gün sallanacağım...bundan iki ay önce bir parka gittim...şansa çoluk çocuk da yoktu...ve yarım saat sallanıp, meditasyon yaptım...karnımdaki karıncalanma yine öyle vardı desem...

abimlerle bilye oynuyoruz, okulun avlusunda bu sefer...orda sekiz yaşlarında falanım...büyük abim, ortanca abimi yenip ağlatınca ve mızıkçılık yapınca, büyük abim "iyi tamam al bilyeleri sana avans veriyorum, meral benim yerime oynasın" diyor...abimi üç tur yendim...abimin iki gözü iki çeşme nasıl ağlıyor ama nasıl...büyük abimle gülmekten karnımıza ağrılar girmiş artık...o sinirlendikçe kahkahalarımız ikiye katlanıyor...öyle kudurdu ki abim bir daha da tövbe bilye oynamadı benimle...eşşeklik etmişiz güzel abim bağışla...

sonrası işte sokaklarda ip atlamalar, damdan aşağı bruce lee taklaları, bilindik mahalle oyunları v.s...


p.s: sen bu yazıları bir daha silersen sana yorum morum yok ona göre:)

Çocukluk ne güzel.

Ben de oyun kuran, öğreten bir çocuktum.

İyi geldi olricx😊