Sevgiyle başlıyorum yine sözlerime :)) Merhaba ...
Sevgi,saygı ve dostluk adına yazılacak öylesine çok şeyler var ki, en güzeli , (1) demek olacak tı... Mutlaka devamı gelecek çünkü.Bir yazıyla bitirebilmek ne mümkün ..
Sevgi, öylesine bir duygu ki, gerçek anlamda seviyorsa insan, o sevgi, karşılıksızca bile olsa, asla azalmıyor, değişmiyor, bitmiyor. Sevilen insanın sevgiye karşılık vermesi beklentisi, daha doğrusu verilen sevginin karşılığında benzer biçimde sevgi alınması beklentisiyle sevmek, Sevmek değil aslında..Yanıltıcı bir duygu olduğunu düşünüyorum o duygunun...Gerçek sevgi, gerçekten sevmek çok daha başka bir duygu...Öyle de olmalı zaten...
Elbette ki sevdikçe sevilir insan.Sevgiyi önce vermeyi bilmek gerek, alabilmek için de.Bunlar da gerçek.Ancak, "al gülüm ver gülüm" misali, karşılığını alabilmek gibi bir amaca yönelik sevmek, yani, beklentili sevmek, çogu zaman, karşılıklı sevgi ve duygular bittiğinde, o iki insanın, birbirini hiç tanımamışçasına yabancı, ve uzak iki insan olarak kalmasına yol açıyor...Bu son derecede saçma bir durum aslında.Anlatmak istediğim de bu.Önce arkadaş, dost olmalı iki insan.Birlikte paylaşabildiklerii bir çok güzellikler olmalı.Birlikte mutlu hissedebilmek, birlikte uzun saatlerce sohbet edebilmek, zaman geçirebilmek.Kısacası birbirinin arkadaşlığı ve dostluğunu sevmek.Gerekli olan bu aslında...Sevgili, yalnızca romantik duygularla heyecanlar yaşatan, yaşatması gereken insan değildir, olmamalıdır ki zaten.
Gerçek sevgilerde, sevda da, aşk ta ; o iki insan , birbirinin en iyi, en yakın arkadaşı, en iyi , en gerçek dostu’ dur... Romantizm den başka, ne denli önemli güzelliklerin birlikte paylaşılabildiğini düşünebiliyor musunuz? O iki insan, asla iki yabancı haline gelmeyeceklerdir...Birbirini dinleyen, birbirini anlayan, birlikte olmaktan, zaman geçirmekten mutlu olan iki insan ... Ve, sonrasında, sevgi, saygı, güven... Kalıcı ve mutlulukların yaşandığı birlikteliklerin temeli böyle oluşturulmalı diye düşünüyorum...
Sevgi ve saygıyla ...