KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Göz Islağında Yeşeren Umutlar
Çiy düşünce kınalı bir kızın saçlarına, sevda yelleri eser ılım ılım, yalım yalım kavurur yürekleri, savurur gül kokulu yaylalara. Çağlardan çağlara destanlar kuşanıp, türkü türkü izi kalır yollarda...
Akıp gider Munzur Suyu gürül gürül, göçer dost obalar ardında al ateşler yakarak ve bırakarak bir başka bahara umutlarını. Sevdanın kan kırmızısı rengine kar düşer, üşür dalında binlerce tomurcuk çiçek...
İşte o zaman ben, en görkemli bulutları çağırıp, en yürekli rüzgarlarla, uğul uğul uğuldarım. isyanlar doğurup fırtınalarda ....
Sevdamız ki, Munzur’un doruklarından, tıpkı ipekten bir tül sarması gibi, seher yellerinden gelir ve eğilir bütün sevgilerin önünde. Zulümlerin önünde dimdik durur, başı dumanlı dağlar gibi başı eğiklere nispet…
Bahar geldi mi cemreler düşer toprağa. Göz ıslağında yeşerir umutlar, tomurcuklanır sevdaya bilenmiş yürekler... İsyan gülleri açar kızıl kor, onurun ve direncin doruklarında. Yükseldikçe yücelir kara sevdalı başlar, başı eğiklere nispet, başı dumanlı dağlar gibi. Yıldızlara ulaşır hür düşünceler ay alacası şafaklarda...
Bilirim her filiz bir hayattır bağrında, her hayat bir umut. Tıpkı, dağlı çocukların sonsuz güzelliği gibi. Çocukları vurulan anaların sonsuz acıları gibi. Sevgiyle, sabırla yüreğimizde mayalanan o karanfil tadı, yedeğimizde sabır ve aşkla taşıdığımız umuttur. Canımıza can katan kanımızdır; toprağa saçtığımız tohum. Gözlerimizde sakladığımız yağmur ve sevgimize bandığımız ekmeğimizdir, suyumuzdur…
Ne zaman içmeye eğilsem bir pınarın soğuk suyunu, köz köz olur tutuşur su. Rüzgarın saçları ateş olup düşer dağların doruklarına. Yanaklarım ateş keser, çatlar dudaklarım... Boyun büker Munzur’un tüm menekşeleri, sümbülleri, sehergülleri, laleleri…
Boyun büker seher bakışlı gelinleri, tomurcuk göğüslü kızları, yüzü kederli anaları… Birikir gözyaşları damla damla dünyanın gözlerinde ve damla damla akar yeryüzünün yanan yüreğine… Bana da ezgilerden nakış dokumak kalır çile çiçeklerine. Boynumu bükmek kalır Munzur aşkına...
Ne zaman gözlerim dalıp gitse uzaklara; bir süsen, yapraklarını serer önüme. Savrulur ipek saçları dalga dalga gökyüzüne. Uzanıp alnımdan öper bir anne, oturup hasretin avlusunda ağıtlar yakar. Rüzgar uğultuları çarpar şakaklarıma. Bir sevda türküsü kulaklarıma süzülür uzak yayla yollarında, gittikçe mahzunlaşır yüreğim. Susar o an bütün sular, kuş, rüzgar, börtü-böcek ne varsa.
Ne zaman yanık bir türkü duysam tutuşur yüreğim, döner başım, savrulurum güz yaprakları gibi. Düşerim kaldırımlara, kimse aldırmaz, kimse kaldırmaz beni, gelip geçer üstümden ihanetler, gelip geçer üstümden hüzünler. Çöken karanlıklar umudumu, sönen hayaller hayatımı çekip götürür. Bil ki, yıldızlardan yol yapıyorum kendime her gece, köprüler kuruyorum sana kavuşmak için, yüzüm sana dönük ey yurdum, kınalı yarim, sehergülüm…
Azad eyle beni, ey yediler, kırklar adına ve aşkına azad eyle. Yüreği yüzünde gezen ve gözyaşları ayazda üşüyen dağlı bir çocuğum ben. Ateşe tut ki, yüreğimi, ısınsın. Beni severse sen seversin ancak, sen anlarsın Munzur bakışlı çiçeğim…
Nuri CAN
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış.
