SONRA GEÇİCİ BİR YAŞLILIK EDİNDİM

• 14 Mayıs 2017 Pazar 16:25:25

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Onun hüznü denizdi;
Orada yüzdüm.

Yola çıkmış gözyaşlarıdır ülkeler. Oralarda kasti karanlıklar bölgesinde sözcük kuyusunun başında bekleyen görünmez direnişçiler vardır. Bilinmeyen direnişçiler. Kısa bir duygu. Büyük bir küçüklük. O direnişçi bilir gözyaşının nereden geleceğini. Kitaplar ve gece kardeşliği suç ortaklarıdır. Onun gözlerinin içi nostalji fazlalığından ve sonsuz bekleyişten kanlanmıştır. Gittiği her yerden uzaklaşanları getirerek döner. Düşsel geminin içi; dönüş müziği ve notalar tufanıyla doludur.

Sahte vedalar ve onun bütün gölgeleri.
ve sıradaki göz kamaştırıcı hüzün.

Kendimi bulmak için gittiğim yerlerden dönüyorum. Kendimi aradığım doğru. Ama bulmak! Ne korkunç bir trajedi. Yeni yeni anlıyorum asıl korkumun kendimi aramak değil kendimi bulmak olduğunu. Kendimi bulsaydım “bilmemek” denen o ruhsuz çıldırmış çemberin içinde olurdum. Ve annem; gülüşleri sönmüş ülkem. Annem; her zaman orada kocaman bir sözcük olarak bekleyen. Orada; hayal gücünün paramparça olmuş, yılan delikleriyle dolu sınırlarında.

Pencereden başını uzatan anılar kendileriyle ilgilenmemi istiyorlar. Manzaraları değiştiren, tanınmaz hale getiren, silen o dev süpürge binlerce yıldır iş başında diyor Milan Kundera. Prag’ı belleğini yitirmiş bir kent olarak tanımladığında onu sadece bir kent olarak görmüyor, ihanetler başkenti olarak da görüyordu. Bir insan Prag’lıysa hiçbir yere ait değildir. En derin şiirleri ve sözleri hiçbir yere ait olamayanlar yazar. Birden çocukluğumun yangın çıkarılma hakkı kullanılmamış kırlarındaki papatyaları hatırlıyorum. Büyüdükçe hayatıma giren papatya kentleri. O kentler benim annelerimdir.

Sonra geçici bir yaşlılık edindim.
Direnişçiler; o bilinmeyen yürüyüşçüler.
Sözcük kuyusunun nöbetçileri.

Her şey nasıl da hızla eskiyor. Ah Annem! Kaçınılmazdır bir direnişçi olmak. Kayıplar tepesinde büyülü bakışlar biriktirdiysen kaçınılmazdır bir direnişçi olmak. Olmasaydım daha çok öpüp koklardım seni belki, haklısın. Daha çok yaşlanırdım. Daha çok sessiz kalırdım kasten çıkarılmış yangınlara. Daha çok kilo alıp spor yapardım. Daha çok patron. Daha çok görmemek. Daha çok bisiklet binmek. Daha çok sucuk mangal. Annem; bilmemek zindandır. Bilmemek gözyaşı ülkelerinin cinayetleridir. Herkes anneler gününü kutluyor bu gün, annem. Kirli savaşlarda oğulları ölen annelerin de gününü kutlasınlar. Berkin’in annesinin de. Dilek’in annesinin de. Diğerlerinin de. “Diğerleri” ne büyük bir söz! Önemsizlik değil. Çokluk içeriyor. Ne çok ölüm! Ne çok vatanından artık hiç zevk alamama duygusu. Ne çok sözcük kuyusu! Ne çok bellekten uzaklaşma! Ne çok takvim yaprağı!

Aşırı sis; zamanın kız kardeşi. Manzara parçacıkları arasında kırışmış bir bahçe. Şimşek yapımcıları. Resimler geçidi ve uyanılmış düş. Sorulmamış sorular kampı. Geçmişteki her şeyi süpüren o dev süpürgeyi rahat durması için şimdiki zaman ağacına bağlamış annem. Annem sarılmayı buzdolabında bekletiyor bozulmasın diye. İçeri giriyorum onarılmış giysilerimle ve hareketsiz ten.

Hoş geldiniz diyor annem bize. Bendeki bize.
Bir tek annem görebiliyordu kollarıma girmiş diğerlerini.