2
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
438
Okunma
bir süre sonra alışıyor insan
hayat diyorum
yap boz tahtası
acı hep aynı
misal ilkin popona diken batıyor
sonra iğne sokuyorlar
ardından kazık ve nihayet şemsiye.. gerçi o nasıl oluyor bilmem
kazıktan yola çıkıp empati yaptığımda fikir yürütüyorum sadece
tatlı desen o da aynı
ilkin ağzına bal çalıyorlar
sonra reçel
pekmez
glukoz şurubu derken
zakkumu dayıyorlar tatlı diye
isimler de öyle
hepi topu 29 harfin alelade ses uyumu
sıfatlar kategorize edilmiş tipi tip
huylar arası kareografiyi yakalayan her ölümlü
sonsuza değin naralarıyla çıkıyor hayat denilen sahneye
replikler desen ezber bozmamaya yeminli
şaşırmıyorum olan bitene
yaşam ve ölüm arasında bir yerdeyim
ama neresindeyim..bilmem
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz