Büyürüm! Yüreğine Yürürüm!

• 15 Eylül 2008 Pazartesi 09:57:25

Alt katın sesleri kesildiğinde saat 12:00 ı vuruyordu. Bekleyişlerimi boşa çıkaran tik taklar arasında, uykuya yenik düşme telaşındaki gözlerimle boğuşuyordum. Oda loştu. Işıklı bir küreyi andıran ay, birazdan kehanetler sıralayacak falcısını beklerken karanlık odamı ziyaret ediyordu. Ona baktım. Yaşlı ve bilge falcıyı görür gibi oldum. İnsan kendi uydurduğu hikayelere ne de çabuk inanıyor.

O gece sabah olmasın diye ağlayarak dua etmiştim. Kuvvetli ve cömert kollarında upuzun bir ölü gibi yatarken, dudaklarının cennetinden içtiğim tüm sarhoşluğu damarlarımda damıtırken, hangi sabahı, hangi güneşi özlerdim ki? Koyu bir zindanı andıran geceyi bütün ışıklara rakip sayardım, ölümleri de yüzyıllara… Yeter ki sabah olmasaydı yanımsa sen varken.

Şimdi ise her gece içinde seni bulurum diye tekme tokat itildiğim zindandan, gözümü oyan gün ışığının taciziyle uyanıyorum. Uyanıyorum ve bakıyorum hayata. Hep acı acı "İnsan kendi uydurduğu hikayelere ne de çabuk inanıyor" cümlesiyle başlıyor gün.

Hep bu yüzden seni arıyorum rüyalarımda. Gerçeğime konuk olmayacağına eminim adım gibi. Her rüyamın kıyısına köşesine iliştiriyorum silüetini. Hikayeler uyduruyorum, önce kendim inanarak, yürürlüğe koyuyorum. Büründüğün hakikat kisvesinden bir an bile sıyrılmamanı dilerken seni özlemek zor. Yine de ağlıyor yüreğim:

Koskoca bir gece
Yüreğime inince
Büyürüm, büyürüm
Yüreğine yürürüm