Budala

• 4 Mayıs 2017 Perşembe 19:47:37

Hayat bir saklambaç sonunda ölümün sobelediği..

En büyük budala benimdir bu hayatta belki de. Sayısız gol pozisyonunu sıfır golle bitirebilmeyi nasıl başardım hayret doğrusu. Beceriksizliğime şanssızlık diyemeyeceğim. Ben mutlu olmayı haketmiyorum..

İnsanlar bir şekilde mutluluğu bulur çok ararsa, uğraşırsa, kıçını kaldırırsa yerden. Sonra ona sarılır yeni doğmuş bebeğe nasıl sarılınırsa. Elinden kayıp gitmeyecek o derece hassas bir şey mutluluk. Uğraşmadım. Hep bana gelmesini beni bulmasını bekledim. Mutluluk kimsenin ayağına gelmiyor arkadaşlar. Mutluluk seni bulmuyor, sen bulmalısın onu. Sığ sularda boğuldum okyanusları geçme hayallerim vardı. Ve perde kapanıyor artık. Bir şey yapmadan seyrediyorum. Seyirciler beni seyrediyor ben seyircileri. İki tarafta zamanın dolmasını bekliyor. Hızlı aksın ne olur!

Çocukken maç başlamadan önce adam seçilir ya takıma. Ben hep seçen tarafta olurdum, kimse beni seçmezdi. Güçlü oyuncular adam seçerdi. Çocukluğumda güçlüydüm. Öz ailem hariç her şeyim vardı. Güç, hız, teknik hatta şans bile. Kaç kere ölümün eşiğinden döndüm sayamam. Her şey bıyığımın sakalımın çıkmasıyla değişmeye başladı. Yavaş yavaş bitirdi beni hayat. Önce isteğimi kaybettim sonra her şeyi. Bilgisayarı her türlü elektronik aleti söküp takardım, montajını yapardım, Fenerbahçe’nin maçlarını takip ederdim en holiganından. Yemek yapmaya çalışırdım, çıkar yürürdüm yeni yerler keşfederdim. Hatta bir keresinde Maltepe sahilden Selimiye’ye kadar yürümüştüm 3.5-4 saat sürmüştü. Konserlere giderdim, müzik-film arşivlerdim. Hiçbirini yapmıyorum artık. Çünkü isteğim kalmadı yaşama isteği..

Beynimi ambale eden ilaçları almadan önce adam akıllı şiir yazıyordum, o yeteneğim de soldu gitti. Ne yapmalı diye düşündüm de düşündüm. Hiç bir düzgün cevaba ulaşamadım. Bu yolun sonu her türlü boka çıkıyor. Yaşasam da ölsem de..