henüz serinin adının ne olacağını bilmiyorum
günlardir “Karakız” olacaktı..
“Vuslat” dedim şimdi..

bu satırları okutma şansım olacak mı bilmiyorum

şiir mi olacak onu da bilmiyorum..

şiir gelir mi ardı sıra? aklımda hiç bir şey yok..

diğerleri gibi “şiir serisi” olmasından da vazgeçtim.. “Mektup” olmalı..
şiir sayfaları gibi her gün yayınlanma şansı olmasa da
içten-içe; bir gün okuyacağı ve kendisini nasıl sevdiğimi, kendisinde bulduğum güzellikleri öğrenmesini, okuduğunda yüzündeki allık ve gözlerinin beyazındaki coşku.. memnuniyet.. ve karasındaki parlak tebessümü merak ediyorum o kadar..

neden "vuslat" geldi aklıma, şeyden
hani her şey insana "dert" oluyor.. merak ediyor ama;
benim derdim asla vuslat değil de; o yüzden belki..

insan neden sever..
sevmek nedir?

şimdilerde sevmenin "korku" olduğunu yaşıyorum..
öyle-böyle değil yahu!

- “görememek” korkusu ile
bu güne değin hiç olmasa da; beni bekliyor ise “kaçırmış olmak” endişesi ile
elbette bu "hasret"ten şikayet değil.. sadece merak.. ya üşümüşse;
- “onu üzmek”.. ben ona kıyamam ki, sebebi ben olmasam bile, üzüleceği endişesi,
tebessümüne vesile olan benmişim gibi bir kasılma yaşadığım..
oysa;
- en çok da onu "kaybetmek" korkusu

daha dün hayatımda değildi, onsuz da yaşıyordum..

bu gün gülümsediğini düşündüğümde
bir sevinç kaplıyor içimi..
öyle güzel candan gülümsüyor ki; cana can katıyor.. ömre bedel..
O’nun tebessümü, sevinci ile sevinçlerime bereket geliyor..
“mutluluk” başka ne olabilir..

açtığım O’nlu fallar "seviyor" çıktığında bile bine katlanıyor yaşama sevincim..

çıkmazsa mı?
bir şans daha tanıyorum... sonra bir daha, bir daha, olmadı bir daha..
“bu son” dediğimden sonra da bu şans tanımalarıma bereket geliyor

seviyor çıkarsa da aynı gayret.. yine onlu fallarda buluyorum kendimi

bu yaşta mı?
evet..

seviyor olmak “bana en büyük nimet”

Şükür..