MASKELİ KÜLTÜRÜN YÜZÜNE SİNEN SAHTE TEBBESÜM

• 13 Eylül 2008 Cumartesi 18:02:25

MASKELİ KÜLTÜRÜN YÜZÜNE SİNEN SAHTE TEBBESÜM
Yılgın bir kuruntunun kendine olan güvensizlik duygusunun ve iç dünyanın yok olduğu bir kültür üzerine hayatlar kurmak, bir insanın en zayıf, en aciz yönünü ortaya koymaya yarar.Çeşitlendirdiği maskeyle güçlü bir simaya büründüğünü sanır.Oysa iç dünyasında ne denli fırtınaların koptuğunu sezmekten bile korkar.Kimi zaman, onu korunaksız bırakan maskeli simasıyla yüzleşmeyi göze alamayan bir edaya bürünür.
İnsana gerçek düşmanlığı sergileyen böyle bir kültürde,birbirini anlayabilme olanağı ne kadar gelişmiş olabilir ki?Zedelenmeye yüz tutan iç dünyanın o samimi,cana yakın tebessümünü karşındakine hissettirmekten aciz kalan bir insanı anlamak, mümkün
olabilseydi keşke.Maskeden sızan savruk ve yorgun bedeniyle birlikte, gün geçtikçe gerçek gücünü kaybeden izbe soğukkanlılığıyla,çırpınmaya başlar insan.Bu çırpınış maskeli kültürün yüzüne sinen sahte tebessümde kaybolmaya başlar.Ne acıdır ki bu sahte tebessüm,
çoğu insanda doğallığını korumaya devam ediyor.Bu doğallık, çığlıklarla dolu yarım kalmış bir hayatın bet beniz solan yüzünde kendini bulmaya yeter ancak.Ama insanoğlu bu yenilmiş
liği bile,maskesinin arkasında bırakabilmek için derin bir mücadeleye girer,hayata dair en anlamlı mücadeleleri ardında bırakarak.
Çayımı yudumlarken, pencereden dışarıyı derin bir iç sızısıyla seyretmeye başladım.Maskeli kültürün o acımasız yozlaşmasından habersiz olan masum çocukları düşündüm.Onlar gerçektende çok masumdular.Çocuklar hayatın zifiri karanlığından,insanı
yozlaşmaya sürükleyen maskeli kültürden habersizdi; ama bu kültürle iç içe yaşıyor olmaları bile,derinlerde buruk bir gözyaşı bırakıyordu.Çayımı son defa yudumladım ve dışarıya, o
maskeli kültürün sahte tebessüm kokan tarafından uzak bir dünyaya dalmak istedim.
Evimin yan tarafındaki parka kadar gittim.Bir köşeye oturdum tortulu yalnızlığımla birlikte.Oyun oynayan çocukların sahte,yapmacık,köhnemiş tebessümden uzak gerçek tebessümünü seyretmeye başladım.O kadar doğal ve içten davranıyorlardı ki birden,hep çocuk kalma duygusu kabarmaya başladı bende.Yersiz ve anlamsız kuruntuların,güvensizlik duygusunun gün geçtikçe yeşeren sahte maskelerde teselli bulması, o gün, sadece çocukların
masumiyetini hatırlatmıştı bana.Çocukların böyle bir ortamda ne denli sağlıklı bir benlikle ayakta kalacakları düşündürmüştü beni.Korkuyordum!Sadece çocukların yüzündeki o masum ve içten gülüşlerinin,yerini, maskeli kültürün yüzüne sinen o ihtiraslı gülüşe bırakacağından KORKUYORDUM!