Anne;
Bu gün, ölüm yıl dönümü günün. Her yıl dönümü gibi, sen yine yanımda yoksun. Bu gün de seni ziyarete geldim, annem. Ama sen kalkıp da bana o güzel ela gözlerinle bir kez olsun bakmadın. Yıllar geçmiş, kızın yaşlanmış, çökmüş, zorluklarla savaşmış. Halimi görmesen de yaşlarımı gör, annem.

Gideli, tam on yedi yıl oldu. Ah! O feci kaza, seni benden çaldı, annem. Ya Babam! Sebep oldum diye için için yandı, annem.

Unutursun, diner dediler de acı, hep aynı, hep taze kaldı. İlk gün ki gibi özlemin, ilk gün ki gibi acılar. Aradan bunca zaman geçti, hala sensizliğine alışamadım, annem. Sensiz bir hayat gerçekten çok zormuş, yaşadıkça daha iyi anladım, annem. Seni düşündüğümde yorgunum, kırgınım ve seni her andığımda bitkinim, annem.

Güneş biraz puslu mu doğuyor? Gözlerim nedense hep nemli. Esen deli poyrazlar senin yokluğunda, daha da mı deli esiyor? Belki de yokluğun böyle hissetiriyor. Ben, bana sarılan o sıcak kucağını hiç unutmadım, unutamam da annem. Her ne yaşta olursa olsun bir anneye özlem, bir anne şefkati arıyor insan. Yaşadıkça, yaşlandıkça bu duyguları çok çok daha iyi anladım, annem.

Sana öyle çok ihtiyacım var ki. Nasıl söyleyeyim bilemiyorum, içimde annesizliğin imkansız tarifi var. Her gün göz yaşlarına karışan sessiz çığlıklarım var. Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum, her daim içimde saklı kalıyor. Sen, yattığın yerden çığlığımı duyuyor musun, annem?

Güneş her sabah Dünyamızı, tüm canlıları aydınlatmaya devam ediyor. Güneş başka gönülleri ısıttığı şu saatlerde, aldım elime kâğıdı, kalemi seninle konuşmak sana derdimi anlatmak istedim. Bunun için de yalnızca sana yazmak ve yalnızca seninle özlemlerimi, duygularımı paylaşıyorum. Seni yazmak çok zor, annem. Yazmak istiyorum ama bir türlü kelimeler kâğıda dökülmüyor. Güneşin her doğuşunda ve batışında ben biraz daha artan özleminle boğulur gibi oluyorum. Sensiz bu hayatın benim açımdan nasıl anlamsız olduğunu bir bilsen, seni sensiz yaşıyorum, sensizliğe alışamadım, canım annem.

Her gün seni özleyerek ve bekleyerek günler, aylar, yıllar geçiyor. Bilmem kaç ay geçti evine gitmeyeli. Üç gün ziyaret etmesem; ‘’Nerede kaldın? Şükran’ım’’ derdin. Ama aylar geçtiği halde babam nerede kaldın demiyor. Evini her ziyaret ettiğim zaman, seni balkonda bulacağım hayalini taşısam da, ela gözlü güzeller güzeli annemi yerinde bulamıyorum.

Hayat bana çok büyük oyun oynadı. Yollarıma diken döktüler, ayaklarıma battı, canım yanıyor ve elimden tutanım yok. Hep sabır diyorum. Bir tek dostum yokmuş etrafımda, bütün bunları yokluğunla daha iyi anladım, annem.


Göz yaşımı silenim,
Yürek yanğınımı söndürenim…

Yar baldan tatlı diyorlar, inanmayın yalanmış.
Bir benim için ana, can özünden yananmış.

Dert ortağım sırdaşım,
Bir tanecik anneciğim.
Benim için yanan tek tek yürek senmişsin, annem.

Anneyi sevmek cenneti sevmekmiş.
Anne cennete açılan kapıymış.
Cennetimin kapısı seni çok özledim,
Ne’olur bir kez rüyâma giriver, annem…