0015 - SONBAHAR ÜŞÜMELERİ - BOZKIR ISSIZLIĞI

• 13 Şubat 2017 Pazartesi 02:15:10

SONBAHAR ÜŞÜMELERİ

"Çamurdan oyuncaklarda dağıldı çocukluğum
Başağın su sıkıntısında
Hep ağrıdı yüzüme kazınan bozkır
Ellerimde buhran, sesimde tenha

Kimse işitmedi çan çiçeğini
Topraktaki yangını bilmedi tohum
Kırmızı soluğunda alev alev bir ırmak
Ünlemsiz hayatları dolaştı durdu..."

Gonca ÖZMEN

BOZKIR ISSIZLIĞI

Kasaba benzeri bir şehrin, köy gibi bir kasabasında doğdum. Toprakla iç içe bir ailenin, öylesine doğmuş çocuklarından biriyim. Ülke genelinin gelir düzeyine göre yaşamak zorunda olan, kendi halinde bir aileye mensubum. Çocukluğum, yoksulluk içinde geçti. Kendi oyuncağını kendisi yapan garibanlardanım. Bez bebekler, tel arabalar…

Daha çok kapı önlerinde, sokaklardaydım. Döner dolanır, çamur oynardım. Hayalimdeki oyuncaklara ulaşamadığım, benzerlerini üretmek için başka ham madde bulamadığım zamanlardı. Çeşitli oyuncaklar, bebekler yapar, güneşte kuruturdum. Kurudukça çatlar, ufalanır, dağılır giderlerdi, oynayamazdım. Çocukluğum da onlarla beraber dağıldı gitti.

Birkaç çocuk bir yorganın altında olup olup gidiyorduk. Büyüdükçe ihtiyaçlarımız da büyüdü. Öğrenimim için gereken miktar, gelenden her zaman fazla oluyor, ayağımı yorganıma göre uzatmak zorunda kalıyordum. Sadece zaruri gereksinimlerimi karşılayabiliyor, olgunlaşmam için gerekenleri alamıyor, en çok da kitap sıkıntısı çekiyordum.

Kırsal kesimden gelişim, dar gelirliliğimiz kaderimdi. Alnımın yazısı… Hep zaruret içinde yaşadım. En çok parasal sıkıntım yansıdı yüz hatlarıma… Can sıkıntım, baş ağrım… Kazancımı da sağ elimle aldım, sol elime değmeden yok oldu.

Sadece maddiyat değildi bunaltan. Buhran boyutunda sevgisizlikti. Hiç ses çıkarmadan katlandım, yıllarca.

Adım, işim ve konumum dışa dönük, konuşkan, hatta feryat eden birisi olduğumu sanılır ama durum hiç de öyle değildir. Adına bakılıp da ses çıkardığı zannedilen çan çiçeği gibiydim. Şair, çağının tanığıdır. Kendisinin de doğal olarak… Tüm ruh halinin farkında, her neden sonuç ilişkisinin bilincindedir. Ben de her şeyin farkındaydım ama sustum. Hiç ses çıkarmadan katlanmaya çalıştım.

O kadar sustum ve öylesine içime attım ki, eşim, çocuğum dahi duymadı. Öyle büyük boyutlu haksızlıklar oluyordu ki içim yanıyordu! Ateş çıkıyordu ağzımdan soluk yerine! Konuşsam, yalımlar saracaktı etrafı! İnadına kendi yatağımda akmaya devam ettim. İnadına kendi yangınını kendisi söndüren bir ırmak oldum, derdimi haykırmak yerine. Ağladım, hep ağladım… Hayatım allak bullak… Yanaklarım hep ıslak… Debim hep aynı… Biteviye sicim sicim yaş…

Nasıl bir hayat tarzı seçmeye kalktıysam, tatmin etmedi. Hiç heyecanlarım olmadı benim, hiç sevinçlerim… Şöyle bağıramadım bir: “Mutluyum! Çok mutluyum! Seviyor, seviliyorum!..” diyerek. Kiminle bir araya geldiysem, hep aynı terane…

Bir koşmaca kovalamaca hayat… Gün bitimlerini bile iple çekemedim, bir nebze mutluluk için. Hüzün içinde battı güneşler, kederle indi gölgeler…

Ah o akşamlar! O efkârlı akşamlar! Bir dilim kavun, bir parça beyaz peynir ve tamamlayıcısı… Bir de candan bir arkadaş… Fasıl eşliğinde muhabbet…

Kederim yüz hatlarımı şekillemiş. Yaşadığım tüm üzüntüler, acılar bir bir kaydedilmiş. Yaşantımın yüzümden okunması zor değil… Acıklı hayatım saçlarımın aklarında kayıtlı, hece hece… Hırçınlığım, bütün o hayatım boyunca çektiğim sıkıntı ve azap yüzünden…

Nedense öncelikle cilt renkleriyle anılır ve anımsanır kadınlar. Akça pakçaları, eskiden beri makbuldür. Ben de onlardan biriyim işte! Geriye döndüğümde, geçmişin sararan yaprakları arasında kalan kurumuş bir çiçek gibi karşıma çıkıverir, gençliğimdeki güzelliğim! Dış görünüşüm beyaz ama içim çok farklı… Hayatım, ruhum beyaz değil, maalesef! İçim koyu renkli, esmer… Bahtım da öyle… Kapkara… Kırsalın kaderi bu… Bozkırın yazısı, alnımdaki!

Beklentileri hiçbir zaman gerçekleşememiş biriyim ben. Ne kadar uğraşsa da arzularına ulaşamamış… Onun için derdimi sineye çekmeye alıştım. Münzevi yaşamayı seviyorum. Dış dünyayla pek alakam yok. Sadece mecburi görüşmeler, o kadar… Kaplumbağa gibi evimde yaşıyorum. Çekiyorum başımı içeriye… Yalnızlığımla kalıyorum. Alıştım ona artık. Sıkı fıkıyız.

Yalnızlık da her şey gibi bir yere kadar… Kaderim dediğim, kabullenmek zorunda kaldığım ve arkadaş edindiğim ıssızlık çekilir gibi değil! İçime döndükçe uzak kalıyorum günlük güneşlik dünyadan. Daha çok hisseder oluyorum garipliğimi. Yalnızlığım, kimsesizlik boyutuna ulaşıyor. Ürperiyorum! Dondurup tir tir titretmese de rahatsız ediyor, kaçıp saklandığım kuytular.

Sadece eşleri, evlatları olmayanlar değildir, yalnızlar. Dışarıdan çift görünenler de yaşar yalnızlığı. Evler, öyle yerlerdir ki kolayca çıkılıp gidilemez! Gelinlikle girilir, kefenle çıkılır! Yuvalar, otellerden farklıdır.

Güneşimin Toroslara yaklaştığı bu ahir zamanıda… Gölgelerin uzadıkça uzadıkları zamanda… Yaşamın son/baharında ben üşümeyeyim de kim üşüsün, yalnızlıktan, kimsesizlikten! Geçmiş, öyle de böyle de yaşanmış, geçmiş gitmiş… Ya bu yaşanılamaz hal? Kalan ömrüm kim bilir ne kadar ve içinde beni bekleyen ne çileler var? Çektiklerimi bir Allah bilir, bir de ben… Çekeceklerimi yalnız ama yalnız Allah bilir! Çekilenler çekildi, bitti gitti! Bilmem ki onlar nasıl çekilir!..

Hayatımda olmalarını istediğim, çamurdan yaparak kurumaya bıraktığım, kurudukça çatlayan oyuncaklarım gibi bir araya getirmeye çalıştıkça dağıldı gitti beraberliklerim, ailem! Ufalandı ve dağıldı. Bizden geriye, ağarmış saçlarıyla bu akça pakça enkaz kaldı.

Görünüşte, her gizi örten bir çatısı vardı, yuvamın. Geniş ve çok sayıda aydınlık penceresi… Birer birer kapandı camlar, perdeler usul usul çekildi. Güneş de çekildikçe çekildi geriye… Karardıkça kararan bulutların arkasına gizlendi. Ben çekildikçe iç odalara, kapılar kapandıkça kurudu ilişkiler. Ufalandı, dağıldı. Uçup gitti çatısı…

Kökende bu bir kırsal yapısı… Yüzümden okunan onun yansısı… Alnıma kazınan bozkır yazgısı… Yüreğimde yangısı… Ruhumda hep aynı acı, içimde mutat sızı…

***

Kabullenilmiş kaderlerden ve kederlerden uzak, kanıksanmış yalnızlıklardan mutluluklara…

***

Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI – 0015