YARIN KARDEŞİM GELECEK
Bu gün çok heyecanlı ve sabırsızım.Elimde olsa,önümüzdeki saatleri onar onar atlayarak,günü hemen bitirirdim.Bir an önce yarın olsun istiyorum.Ve hiçbir engelin,sorunun çıkmamasını diliyorum.Yarın kardeşim gelecek.Aynı şehirdeyiz ve ben onu onbeş aydır göremiyorum.En son geçen yıl Haziran ayında birlikte olmuştuk.Gezmiş,eğlenmiş,alışveriş yapmış,yemek yemiştik.Ayrılırken,sımsıkı kucaklamış,bir türlü bırakmak istememiştim.Sanki sezmiş-duyumsamıştım olacakları.Sezme-duyumsama gücüm çok fazla.Ne ya da neler olacağını?Açıklayamıyor-tanımlayamıyorum.Ama iyi ya da kötü olayları hissediyor-sezebiliyorum.Gördüğüm rüyalar da aynen ya da çok benzer bir biçimde gerçekleşiyor.Bazen ürküyorum bundan.Sanki biraz çabalasam,geleceği görebileceğim.Oysa istemiyorum bunu.İnsanların aklından geçenleri de,neredeyse tümüyle okuyabileceğim.Bunu da istemiyorum.Sezdiklerim-duyumsadıklarım fazlasıyla yetiyor bana ve ister istemez,karşı tepki oluşturuyorum.Sanırım bu:Beyin gücümü,azıcık daha fazla kullanabilme yetimden kaynaklanıyor.Öyle sıkı sıkı sarılıp,bir türlü bırakmak istemeyişime,kardeşim de şaşırmıştı.Ne oluyor?Ne var?dercesine,yüzümü-gözlerimi incelemişti bakışlarıyla.Ben de bakışlarımla,bilmiyorum ama senden ayrılmak istemiyorum demiştim sessizce.
Onunla paylaşımlarımız çok güzel.Birlikte olmaktan,ikimizde mutlanıyoruz.Zaten onu,kardeşim gibi görmedim hiçbir zaman.Aramızda 7,5 yaş olmasına karşın,bebeğim-çocuğum gibiydi hep.Biricik bebeğim,geçen yıl tam tatile gitme hazırlıkları yaparken.Kalacağı yerin bile ücretini ödemişken,doktoru tarafından apar topar hastaneye yatırıldı ve ameliyat edildi.Üç yıl önce,göğsündeki küçük bir kist için,biopsi yaptırmıştı ve bir daha kontrolö gitmemiş,ihmal etmişti.Kist kötü huylu değildi diye,önemsememişti.Zamanla büyümüş ve kötü huylu bir tümör oluşmuş.Bir dakika bile zaman kaybedilmemesi gerkiyormuş.Benim tatlı meleğim,kanserdi.Dünyanın en büyük acılarından biri çökmüştü içime.Ne yapacağımı?bilemiyordum.Olanak olsa,hemen onun yerine geçerdim.Yanına gidemiyordum,elimden hiçbirşey gelmiyordu.Ve çaresizlik,beni en deli eden şeylerden biridir.Ameliyatı iyi ve başarılı geçmişti.Göğsü alınmıştı bebeğimin.Ve aylar süren kemoterapi-radyoterapi sırasında.Telefonla bile konuşacak gücü yoktu.Ara-sıra,çok az konuşabiliyordum.Saçları,kaşları,kirpikleri hep dökülmüş.O,hayatımdaki en önemli kişiydi.Onun hastalığından bir yıl önce annemi kaybetmiştim.Daha annemin yokluğunu kabul etmeye çalışırken.Bebeğimi yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştım.Tüm boyutlarıyla,gerçekten yapayalnızdım.Bahçede,yatağımda,odamda,yanımda kimsenin olmadığı tüm zamanlarda ağlıyordum.İçim,tüm varlığım çok acıyordu.Sessizce akıyordu gözyaşlarım.Kime?Ne anlatabilirdim?Hem neye yarardı ki?Ayrıca:Kimseyi kendi sorunlarımla üzmeye-sıkmaya hakkım yoktu.Ve ben zaten,kişilik olarak ta,sorunlarını paylaşabilen bir insan değilim.Suskun,sessiz,içimde taşırım.Upuzun aylar geçmek bilmedi.Bebeğimin çektiği acılara dayanamıyordum.İsyan ediyordum.Neden ben değil de o diye?Çok sevdiğimiz insanların acıları-sorunları karşısında çaresiz,güçsüz kalmak,çok kötü.Onun çektiği işkenceleri,kat kat fazlasıyla,ben çekiyordum.Sonuç:Yaşadığım sıkıntılar-stres nedeniyle,kolestrolüm yükselmiş.Şimdilik ilaç gerekmiyor.Ama dikkat etmemi,hiçbir şeye üzülmememi söylüyorlar.Bebeğim,çok ısrar etmeme karşın.Telefonuma,bilgisayarıma fotoğrafını göndermedi.Kamerada göreyim seni dedim,reddetti.O,saçları dökük,hasta halini görmemi istemedi.Onu,öyle çok özledim ki…Bu onbeş ay süresince,ona gitme olanağım da olmadı.
Neyse.Sanırım artık tüm kötü şeyler bitti.Yarın bebeğim yanıma gelecek.Çok heyecanlıyım.İçim kıpır,kıpır.Ona yine sımsıkı sarılacağım.Bir yerlerini incitmemeliyim,dikkat etmeliyim.Yarın benim asıl bayramım var.Tüm dünyaya haykırmak istiyorum.Lütfen,ne olur bir engel-sorun çıkmasın.Bayramımı,en güzel biçimde kutlamak istiyorum.ÇOK MUTLUYUM.Nilgün ACAR 05. 09.2008