Bir Ayrılık Sayfası

• 31 Ekim 2016 Pazartesi 03:51:21

Ne kadar uzaklaşmak istesen de yaşantından, kaçamıyor insan kendisinden. Çünkü anılar bırakmaz asla.. Yaşadıkların, yaşattıkların, acıların ve sevinçlerin daima hatırındadır. Ne zormuş meğer seni sensiz yaşamak, ne zormuş ah varlığından uzak kalmak. Kokunu alamamak, her bakışımda derinliklerinde kaybolduğum gözlerine bakamamak.. Sen bilir misin sevdiğin insanın sesini hayal meyal hatırlamanın ne demek olduğunu ? En zoru da bu ya işte, nereden bilebilirdim bu kulakların bir daha duyduğum zaman içimi ferahlatan o sesi duymayacağını. Şimdi ise senden bana tek kalan bu dizeler işte... Ne olursa olsun, yüreğim yettikçe, aklım erdikçe seni yazacağım. Meğer insan sevdiğini kaybedince anlıyormuş yalnızlığın ne demek olduğunu, çaresizliğin, hissizliğin ve sessizliğin ne demek olduğunu... Öyle bir şey ki bu, öyle farklı ki insanın bir parçasının bir anda yok olması, tıpkı bir çocuğun elinden en sevdiği oyuncağın alınması gibi, öyle üzücü, öyle çaresiz ve öyle sessiz...
Velhasıl insana bir ayrılıktan tek kalan hatıralardır, acı tatlı yaşadığı zamanlardır. Beraber oturduğumuz parklar, el ele yürüdüğümüz sokaklar ve her defasında seni benden ayıran o otobüs durakları keza metro istasyonları. Tek varlığımız anılarımız olmasına rağmen, hayat bazen bunu bile bize çok görür. Baksana, dakikalarca birbirimizi izlediğimiz, sustuğumuz, üzüldüğümüz, güldüğümüz ve yaz kış dinlemeyip çay içtiğimiz cadde ortasındaki o mekân... Bozmuşlar orayı, sen söylemiştin hatta. Beraber gittiğimiz bir kitabevi vardı, sana okuduğum kitapları anlattığım o güzel yer... Geçenlerde duydum, satmışlar orayı, kapatmışlardır bile belki de. Tek tek yok oluyor anılarımızın geçtiği yerler. Olsun, yakıp yıksınlar zaman geçirdiğimiz her yeri, hafızamızı da silemezler ya... Sen gittikten sonra hiç adımımı atmadım ben oralara, anılarımızı yâd etmeye cesaretim yoktu. Seninle geçtiğimiz caddelerden sokaklardan geçmedim henüz, zira sensizlikle yüzleşmekten korkuyorum. Sensizliği yüreğime bir daha yediremem, el ele yürüdüğümüz yolu yalnız yürüyemem. Biliyorum, ikimizi de kurtaracak bir gün içimdeki bu inanç. Çünkü içimde pare pare büyüyen bir sevda var, derdime dert ekleyen fakat yine de hiç eksilmeyen. Senin sevginden yoksun günlerin üstüme gelmesi beter ama bende ki bu sevda ikimize de yeter. Seni yazmaktan hiç usanmayacağım, keza asla yorulmayacağım can damarım.

*Enes Demirci*