UNUTMADIĞIM SENSİN,UNUTAMADIĞIM DA SEN!

• 23 Ocak 2007 Salı 10:25:32

UNUTMADIĞIM SENSİN,UNUTAMADIĞIM DA SEN!
(Bir zamanlar çok sevdiğim bir Senem vardı;uğruna bir şehri terk ettim…)

Yine üzgünüm bu sabah ve senden sonra gelen her sabahtan sonra…Hep hasretini tuttum,yatarken dünya ölüme her akşam…Gözyaşı misali yağmurların peşinden gelen bembeyaz kar gibi beyaz bir şal ile kaplamıştın yüreğimi…Hep sana dokunmak,seni hissetmek ve seni dolu dolu yaşamak isterken kocaman bir yalnızlıktı payıma düşen..Payıma düşen her şeyi ertelemiştim.Ama erteleyemediğim tek şey vardı.O da sendin!
Seni düşündükçe yorulmuyorum desem dünyanın en büyük yalanı olur.Sen bir uçurum gülüydün.Ellerimi her uzattığımda bir kırıkla geri döndüm.Zaten neyi erken yaşadıysam hep ona geç kaldım.Şu an gecenin en karanlık yerindeyim,bir sigara ateşinin aydınlattığı ışık bile olsa yine de istiyorum seni…Susmaktan yoruldum artık ve seni düşünmekten…Kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli efkar demliyorum gözlerimde,akan gözyaşlarımı yanağıma varmadan öldürüyorum,tam sancağımdan yaralıyorum kendimi…
Yitirdiğim her şeyde kazandığım bir şey vardı,Kazandığım her şeyde ise biraz yitirdiklerim.Ama bu kez farklıydı kaybettiğim.Çünkü kaybettiğim sendin…
Sen ki kimsesizliğime düşmüştün.Sen ki durgunluğuma düşmüştün.Bu yüzdendir hep dinmez üşümelerim,dinmez ağrılarım..Oysaki bir başka dilden seviyorum seni,bunu bir sen bilirdin bir de gecelerin sessiz dinleyişleri…
Günler sonbahar yaprakları gibi birer birer dökülürken ayaklarımın dibine,ben her gece karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını bekledim.Yıldızlarla söyleştim ıssız gecelerin koynunda.Seni sordum ama sen yoktun…Sen yoksun diye her şey tuhaf.Sonra gelip geçen her sabahla öyle susadım ki yüzüne,sesine yokluğunda…Sesini özledim, sesini..anlasana..Çalan her telefona yüreğimin deli bir çağlayana dönen atışlarıyla açtım.Ama sen yine yoktun…
Yüzüme bir yer açmıştın yüzünde.Sende önce kokunu ezberlemiştim.Sonra gülüşlerini,sonra susuşlarını bir bir…Her yüzüme gülüşlerinde o sıcak gülüşleri aradım.Sen yoktun…
Şimdi kalabalıklar ortasında çok yalnızım.Sensiz yağmurlara tutuldum başlı başıma…Yağmurlarda sırılsıklam ellerim.Yangınlar ortasında notaları kurşunlanmış bir şarkı gibi içimde yalnızlık…Adeta ağaran günün teninden sağanak dökülüyordu,şimşeklerde yüzünü kalsam da yine …
aradım.Sen yoktun…
Sensizliğe yenilmek sana yenilmekten zor olsa da ardında bir sürü belkiler bırakarak kayboldun.Oysaki senin acını acıtan ben değildim ve nefret duygularını yaşatan da…Hatırlasana nasıl da dayanamamıştım elveda deyişine..Nasıl da gözlerim dolmuştu,ben siz gidişine..O günden beri ne zaman sağanak yağmurlar başlasa ben yağmurlardan daha çok ağlıyorum,sırılsıklam özletirken seni bana…Şimdi özlem şarkıları ezberledim.Kimini bağıra bağıra ,kimini fısıltıyla söyledim,senden esinlenerek.Sen o masum ve titrek sesinle şarkı okurken bana, damarlarıma girmiştin.Şimdi karanlığa haykırdım hasretimi ve 9014’üncü sokağa..Sesini aradım ve susuşlarını.Sen yoktun…
En kötü ihtimalle sen beni bu halde bırakıp gitmezsin diye düşündüm…Derbeder yanıp tutuşan bir dertle boşluğuma sarıldım biraz daha.Üşüdüm..
Bir kentin ortasında çığlık çığlığa bağırarak SEVİYORUM SENİ
İlhan/ 18 Eylül 2006