Karanlığın Sessiz Perdesi

• 15 Ekim 2016 Cumartesi 20:53:22

Karanlığın sessiz perdesi gibiydi ölümün. Güneş girmiyor artık hayatıma. Yokluğun çok üşütüyor. Sen toprağa sarılıyorsun, benimse sarılmak için senin kadar sıcak yürekli bir tanıdığım yok.Çok üşüyorum, çok karanlık. Korkuyorum...Sen beni en son gördüğünde bu benim kankam deyişindeki mutluluğumu, öldüğün zamanki arkanda gözlü yaşlarla kıldığım ceaze namazı yok etti, hiç geldi hayat, boşluktu sensizken..Yoksun.. Kimse dolduramıyor senin sevginin yerini. Havalar serin, toprağın soğuk olur senin.. Sen üşüdükçe üşüyor gibiyim. Her gece üşüdüğümü fark edip bir kat daha yorgan atardın üzerime. Yokluğun, gecedeki görülmeyen Güneş gibi, varsın ama gözükmüyosun, üşüyorum. Bazen bakıyorum gökyüzüne sen varsın, gülümsüyorsun, sonra gökyüzü ciğerime doluyor. Bazen yokluğunu unutup hayal ediyorum, hayallerdesin ama gerçekte olmayınca, hayallerde hasretler kadar kor yüreğimde. Özlemin, en mutlu anlarımda aklıma gellip gözümü dolduracak kadar derin. Mavi gözlüm, deniz bakışlım, cennet kokulum.. Boşluğun yaralarmış kalbi. Özlemin ağır gelirmiş yüreğe. Hasret; büyük felaketler yaşatırmış, bir ömre.. Reis.Küçüklüğümden beri yanında büyüdüm, yokluğunla büyüyemiyorum. Çok özlüyorum, eksik kalıyorum.Canım yanıyo fakat söndüremiyorum. Sensiz geçen günler çoğaldıkça, yokluğunu her an hissedip, koskoca hiç hissediyorum. Zamanla unutulur denir ya, zaman geçtikçe daha çok özlüyorum. Yokluğun en büyük felaketimken, tüm felaketlerin altında kaldım, yokluğundaki yalnızlığımla. Yürürken koluna girerdim destek olmak için, sağ kolum derdin bana. Keşke benim sana sağ kolun olduğum gibi sende hayatta sağ olabilseydin. Tükeniyorum özlemden. Nefes alamıyorum. Çok özledim. Şimdilerde gözyaşlarıyla izliyorum geceyi. Geceyi gözyaşlarım aydınlatır, gündüzü gök mavisi gözlerin.. Sen gittin, yerin boş kaldı, sızlıyor kalbim.