Birikmiş Özlemler

• 27 Ağustos 2016 Cumartesi 03:28:38

Birikmiş özlemler taşıyorum cebimde. Sanırım bazı şeyler ulaşamayacağım kadar yüksekte, ne zaman tırmanmaya kalksan nerden geldiğini göremediğim bir el itiyor beni aşağı. Her yerim yara bere. Kimse farkında değil. Bazen paranoyalarım, bazen şizofrenik düşüncelerim tutuyor ellerimden. Ara sıra ıssızlaşıyor düşüncelerim, bir soğukluk doluyor ciğerlerime. Cevabı olmayan sorular giriyor penceremden içeri, uyku da sırt çeviriyor artık, yatağım çivili yatak gibi geliyor bana.
Kimse anlamıyor içimde sakladığım cehennemi, mutluluk bana küfür ede ede gidiyor yanımdan benim ise elimden bir şey gelmiyor, bakıyorum sadece arkasından. Sürekli cesetler yağıyor üzerime ve batıl inanç sahibi oldum hayat sayesinde ve en büyük batıl inancımdı sevmek.
Bir savaşın son demlerini yaşıyor odam, karma karışık her yer göz gözü görmüyor, duman bile kaçmak için ufak bir delik arıyor. Bu gece kaç sigara içtim bilmiyorum. Düşlerime basıyorum her izmariti, zerre canım yanmıyor.
Zaten öleceğim, kaç intihara çanak tuttu ellerim. Gözlerim bazen yüzüme tükürüyor nefret ettiğim birisini özlediğim, beni sevmeyen birini sevdiğim için. Ama elimde değil, söyledim ya birikmiş özlemlerim var.
Bir de hiç yaşayamadıklarım var geçmişimde, zaten insanın canını yakan da bu değil midir? Benden başka kaç kişi yıldızların intiharına tanık olmuştur üstelik benim umutlarım yıldızlara asılıydı. Ayrılık çökmüş bir kere bu şehrin üzerine. Tek kişilik bile yer kalmamış sokaklarında, daralmış ve kayboldum içinde ve hiçbir tabela göstermiyor acıların acil çıkışını.
İki sıfat burkar içimi; biri bana ilk kez kaybetmeyi öğretti diğeri anestezi olmadan ameliyat olmayı… Acıyı… Bırak diyor herkes seni sevmeyeni sevme, umursama. Elimde değil ki söz geçiremiyor insan içine. Islak kirpiklerim şahittir; her gece özlemlerimi yolladığım geçmişime.