Şiir Şerbetçisi

• 25 Temmuz 2016 Pazartesi 01:15:54

Karanlıkta küçük bir ışık yakıyor şair. Küçük bir fener titriyor gecenin örtüsü altında. Şair bilinçaltını görmek için yazsa da yazılarını, yol oluyor kayıp ruhların arayışla bakan kalplerine. Işığı gören geliyor huzurun kapısına. Çalıyor kapıyı gönül eliyle çekinerek. Şair açıyor kapıyı sevda yoluna. Bir tas şiir şerbeti dolduruyor misafirini memnun etmek için. Özene bezene sağıyor kendi zihninden kelimeleri. Doluyor mısralara hisler oluk oluk. Bir yudum alıyor şerbetten kayıp gönül. Hem şair vuruluyor aklından hem de misafir. Yürekler zamanı terk ediyor. Sonsuzluğa göz kırpıyor ruhlar. Bir mey ki aşk, içmeden sarhoş oluyor şair.Doldururken bile sızıp kalıyor bedeni ama ruhu ayakta. Yolcu gönlü sarhoş kalkıyor. Müsade istiyor birdenbire. Ağzı yanıyor muhabbet sıcağından. Şair ise hissetmiyor artık dilini. Kağıda yazıyor derdini. Müsade senin diyor yorgun mürekkebi. Karanlığa uğurluyor misafirini. Şerbeti bitene kadar bir daha ulaşamayacağı tozlu bir rafa kaldırıyor kalemini. Ve gecenin, gökyüzünün güzelliğine dalıyor...