BİR İNSAN / LIK / ÖLÜMÜ

• 22 Haziran 2016 Çarşamba 14:15:11

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Oldukça lüks sitelerin arasındaki yüksek kat dairelerinin balkonunda, ortaokul mezuniyet hediyesi olarak alınan akıllı telefonu elinde etrafta çekecek bir şeyler arıyordu Cengiz. Önce komşu sitelerin bahçelerine , havuzlarına göz atarken tam karşılarındaki binanın kendilerininkine yakın yükseklikteki bir katının penceresinde bir temizlikçi kadının cam silmesi dikkatini çekti. Kamerasını hemen oraya doğrultup çekmeye başladı.

En az onbeş katlı binanın son katına yakın bir katın penceresi. Az yukarısı gerçek rengi masmavi olan gökyüzü o gün gizlemeye çalışıyordu maviliğini. Sitenin açık havuzunda çocuklar, gençler ve hatta yaşlı insanlar adeta bayram kutlaması yapar gibi neşeyle yüzüyorlar, gülüşüyorlar, oynuyorlardı. Gökyüzünün hafif karartılı olması bile onların lehineydi. Kuşların sesinin hüzünlü olması da, pencerenin dışındaki kadının endişesi, korkusu, hayatını hiçe sayıp oraya çıkmış olması da onların umurunda değildi.

’ Şu kadın oradan bir düşse, ben de canlı olarak kameraya çeksem, ne müthiş olur ama !’ diye geçirdi içinden çocuk.

Nezahat hanım, ailesi önemli bir iflâstan çıkmış, sıfırı tüketmiş, uzunca bir süredir geçim zorluğu çekmekteydi. İkisi de evli, bir oğul bir de kızları vardı. Kendisi yıllarca ev kadını olarak yaşadığından her hangi bir meslek sahibi de olamamıştı. Eşi Arif bey, iflâstan sonra çok iş aramış hatta kısa süreli çalıştığı yerler de olmuştu. Fakat iflâstan kalan alacaklıların maaşına haciz koydurmaları başına belâ olmuştu. Son bulduğu pazarlamacılık işinde kayıt dışı, prim usulü çalışıyordu. Arif bey yıllardır Bağkur sigortalısı idi ve aslında çok kısa süre içinde emekliliği hak etmiş olacaktı. İflâs ettiğinde yaklaşık iki yıllık bir prim borcunu ödeyememiş, ana para olarak dörtbin yediyüz lira civarında olan bu borcu bir süre önce taksitlendirmiş fakat yine ödeyemeyince o hakkı da kaybetmişti. Durumu öğrenen damadı yardımcı olmak istemiş, o da Bağkur’un kapısını tekrar çalarak taksit hakkının yeniden tanınması için başvurmuştu. Fakat hayatının şokuyla karşılaşmış, borcunun faiziyle birlikte yirmibeşbin lira olduğu, bir ay sonra emekliliği hak etmiş olmasına rağmen bu borç ödenmedikçe de emekli olamayacağı söylenmişti. Günlerce bunun şokunu yaşayan aile sonunda çocukluk arkadaşı , zamanın iktidar milletvekili olan birinden yardım istemek zorunda kalmıştı. Aslında Arif beyin hayatta sevmediği, yapamayacağı bir istekti bu ama başka çaresi de kalmamıştı. Sonuçta milletvekili arkadaşının da çözüm bul /a/ madığı emeklilik hayalleri suya düşmüştü. Hiç bir zaman o borcu ödeyemeyecek, emekli olamayacaktı artık. Üstelik ölüp gittiğinde bu borç katlanarak büyüyecek ve çocuklarından tahsil edilecekti.

’ Düşecek, vallahi de bu kadın oradan düşecek ! ’ diye sevinç naraları atıyordu çocuk.

Nezahat hanım pencerenin dışına çıkmış, camları siliyordu . Tüm yaşadıkları da elbette aklındaydı. Arif bey son günlerde hemen hemen hiç para getiremiyordu eve. Uzaktaki oğulları ufak tefek harçlıklar gönderirdi, bazen de kızı verirdi harçlıklarını. Evleri kiraydı. Kendi evlerini yutuvermişti iflâs.

Ne kadar sıkılsa da kamerayı kapatmıyordu çocuk. Sıkıldığında etrafa çeviriyor, havuzları, bahçeleri, biraz da kadının yüksekliğini göstermek için aşağıları çekiyordu. Bir taraftan da ’ Bu kadın düşecek sayın seyirciler. İddia ediyorum ki düşecek !’ diyor kahkahalar atıyordu.

Faturalar birikmeye başlamış, kira günü de yaklaşınca rica minnet izin alabilmişti eşinden temizliğe gitmek için. Komşu kadınlardan biri bulmuştu o günkü işi. Seksen lira para alacaktı karşılığında. Onlar için önemli bir miktardı bu. Zaten her şeyi çok idareli kullanıyorlardı. Arif efendinin de hiç bir şahsi masrafı yoktu. Yükseklikten en çok başkaları için korkardı Arif efendi. Kızına da eşine de cam silerken pencereye çıkmayı yasaklamıştı. En son bir kaç gün önce eşi şaka yollu evin camlarını silerken pencereye çıktığını söylediğinde ’ Bir daha çıkarsan sana hakkımı helâl etmem !’ bile demişti. Kendi evleri değildi ki orası. Ev sahibi camda leke görürse parasını vermeyebilirdi. Ya da bir daha çağırmazdı. Çok temiz olmalıydı camlar. O yüzden çıkmıştı pencereye. Siliyor, inip içeriden bakıyor, çıkıp bir daha siliyordu.

’ Düşecek, bu kadın düşecek sayın seyirciler. Ben de ilk kısa filmimi çekmiş olacağım ve bu görüntüleri televizyon kanallarına satacağım. Akşam haberlerinde beni izlemeye hazır olun. Unutmayın , adım Cengiz benim !’

’ Benim işlerim de iyi gitmiyor. Babam biraz gayret etsin artık. Gerekirse başka iş bulsun !’ deyip artık para gönderemeyeceğini ima etmeye başlamıştı oğlu.
’ Kocam , fazla para harcadığımı söylemeye başladı. Size verdiğimi söyleyemiyorum !’ diyen kızlarından da umutları kesilince mecbur kalmıştı kadın. Aslında ikisinin de söylediklerini söyleyememişti eşine :
’İkimizin de elleri ayakları tutarken çocuklara fazla yük olmayalım bey. İzin ver de ben de temizliğe gidip üç beş kuruş kazanayım. Namusumla çalıştıktan sonra ne zararı olur ki !’ deyip razı etmişti Arif efendiyi.
’ Tamam, dediğin gibi olsun ama pencerelere sakın çıkma. Hayatını tehlikeye atma. Sana bir şey olursa, ne yaparım ben ?’ deyip izin vermişti adam.

Aşağıya doğru baktı bir ara. Havuz başında insanlar kendilerin geçmiş, dünyayı unutmuşcasına çılgınca eğleniyorlardı. ’ İnşallah benim torunlarım da böyle eğleniyorlardır ! ’ dedi içinden. En büyük mutlulukları torunlarıydı. Onları neşeli , sağlıklı, mutlu görmek bu dünyadaki en güzel şeydi onlar için. Başı dönmüştü. Elleriyle gözlerini ovmaya başladı.

’ Evet sayın seyirciler, beklediğinize değecek. Son hazırlıklara başladı. Az sonra hep birlikte müthiş bir olaya tanık olacağız.’

Uzaklardaydı oğlu. Hissetti yüreğindeki yangını. Annesine söylediklerinden pişmanlık duydu. Telefona sarılıp pişmanlığını söylemek, özür dilemek istedi. Daha hızlı çarpmaya başladı yüreği. Tüm vücudunu ateş sardı.
Çocuklarına yalvarmaya başladı kızları : ’ Çocuklar ne olur gürültü yapmayın. Bana bir şey oldu. Hasta olacağım galiba ’ Annesi geldi onun da aklına. O da pişmandı annesine söyledikleri için. O da telefona sarılıp annesini aramak, özür dilemek istedi.
’ Ya sözümü unutursa, ya pencereye çıkarsa, düşerse şimdi ’ deyip hemen yola koyuldu Arif bey. Temizliğe gittiği evi biliyordu. Yanına kadar gidip yeniden tembih edecekti.

’ Düşüyor sayın seyirciler, vallahi de düşüyor ! Ve ben bu müthiş anı akıllı telefonumla kameraya çekiyorum ! Yaşasın, yaşasın ! ’

Ve , düştü Nezahat. Onikinci katın penceresinden zemine çakıldı. Oracıkta teslim etti ruhunu. Kuşların hüzünlü sesini ancak bulutların üzerindekiler duyup hissedebildi. Tabii bir de yakınlarının yürekleri ateşe boğuldu o an.

’ Düştü, düştü ! Söylemiştim size sayın seyirciler. Gördünüz işte. Nasıl da düştü !’
Sevinçle aşağıya doğru zumlayıp çekmeye devam etti. Etraftan koşuşan, ağlayan, dövünen insanları tek tek çekti.

’ Anneme bir şey oldu galiba. Telefonu da açmadı. Babam da cevap vermiyor. ’
’ Çocuklar, siz doğru durun . Ben anneannenize gidiyorum. ’
’ Bu kalabalık da ne böyle ? Nezahat’in gittiği ev buradaydı. Ona bir şey olmasın ! Düşmüş olmasın . Nezahaaaaaaat ! Nezahaaaaaaat ! Demiştim sana. Pencereye çıkma demiştim. Niye dinlemedin Nezahat ? Ben şimdi sensiz ne yaparım Nezahat ? ’’ Eşine sarılmış, bir türlü bırakmıyordu. Ambulans, polis, halk , hepsi oradaydı. Fakat hiç biri çare değildi Arif efendinin derdine.

Telefon etti televizyon kanallarına. Bir kaç kuruş karşılığında satıp görüntüleri sevindi çocuk. Çok önemli bir iş yaptığına inanmıştı. Nezahat’in dramı aklına bile gelmemişti.

İşte sevgili okurlarım ; bir insan / lık / böyle ölmüştü...

---------------------------------------------------------------- SON ------------------------------------------------

Fikret T...