KALU BELA TANIŞIĞI

• 11 Haziran 2016 Cumartesi 11:44:57

Âb-ı hayatım,
İsmini telaffuz bile edemiyorum. İsminle birlikte, bildiğim bütün kelimeler de siliniyor bir bir. Sana böyle seslenmek geliyor içimden. Uykusuz gecelerimsin sen benim, boğazımdaki düğüm, aklımdan hiç çıkmayan düşüncelerimsin. İçtiğim su, içime çektiğim havasın. Yaşam kaynağımsın, âb-ı hayatımsın.

Nasıl da böyle esir ettin kendine beni, anlamıyorum. Oysaki aşka öylesine uzaktım ki. Dipsiz kuyular gibi karanlık gözlerinle büyü yapmış olmalısın bana. Öyle bir girdin ki hayatıma kalbimin kapılarını kırarcasına, rüzgârına kapılıverdim. Yüreğime attığın ufacık bir tohum şu an bir çınar gibi gelişip kök saldı bile. Olmayacak duaya “Amin” demekti seni sevmek, biliyorum. Yine de hep dualarımdasın. Meğer insanoğlunun kaderi gönlünden geçenlere ve ağzından çıkanlara göre şekil alırmış. Sana bu kadar yakın olup da aslında bir o kadar da uzak olmak…. İşte tek üzen şey bu… Gözlerine hasret bir yaşam mıydı isteğim? Bakışlarımız hiç karşılaşmaz nedense… Ağrı dağının zirvesi misalisin. Elimi uzattığımda sana dokunacakmışım gibi geliyor; fakat anlıyorum ki ulaşılamayacak kadar uzaksın.
Aşina geliyorsun bana, sanki asırlardır tanıyor gibiyim. Bakışın, duruşun, hislerin, fikirlerin… Aslında sen bensin, ben senim. Hiç yabancı değildik birbirimize. Kâlû belâdan beri tanışığız. Yıllardır seni beklemişim meğer. Niye bu kadar geç kaldın ruh-i revanım?
Havalar ısınıyor artık. Cemreler birer birer düşüyor. Geçen hafta havaya düştü, bugün ise suya… Haftaya da toprağa… Peki, gönlüme düşen cemre? Gönlüme de bir tane düştü haftalar önce bir bakışınla. Yüreğimi öyle ısıttı ki çürümeye yüz tutmuş yaşama sevincim seninle canlandı, çiçek açtı yeniden. Bakışların bir hançer misali her bir nazarında sinemi acıtır. Gül için canını veren bülbül misali sessizce can veririm uğrunda, sen bilmezsin. Geceyi andıran o simsiyah gözlerinde bir ışık var ya, karanlıktan korkmuyorum bundan sonra. O ışık hep yanımda olacak, hissediyorum. Sensiz bir hayatı tasavvur edemiyorum artık.
İlk defa birine karşı böyle bir şey hissediyorum, çok mahcubum, inan. Bütün güzel ilklerimi senle yaşasam keşke…
Sensizlik, cehennemin ortasında kalmak gibi… İçim, dışım, her yanım ateş… Cennetinde yaşat, dedim. Cehennemine attın beni. Bu ne dayanılmaz acıdır Yarabbim. Biliyorum, seni bana yaklaştıran şey, anne dualarıydı. Rabbimden istedim, hiç olmayacak yerde, hiç beklemediğim zamanda seni çıkardı karşıma. Ruhumun bahçelerini çiçeklerle donattın yüreği aydınlık yâr. Beni yeniden şair eden ilham kaynağı efendim, sana çok teşekkür ederim. Hayatıma anlam kattın, ne olur hakkını helal et.
Yusuf peygamberin günümüz timsalisin. Bu zamanda hâlâ tertemiz kalmayı başarmışsın, Allah’a şükür. Birlikte namaz kıldığımız, Kur’an okuduğumuz, helalince bakıştığımız zamanları da görürüz inşallah. Seni böyle dürüst, ahlaklı, edepli yetiştiren anne-babana ayrıca teşekkür etmek gerek.
Ömrüm, ömrüm boyunca yanında kalmamı istiyorum. Seni Allah için çok seviyorum.