ECEL GELME DİYORDU BEN KOŞUYORDUM

• 15 Ağustos 2008 Cuma 09:45:22

Hiç bu kadar meşakkatli gelmemişti yaşamak.
Ne etten kurşunlar delik deşik etti de bu can ağrısı başka geldi.
Kendine ne kadar yumula bilir insan? okadar yumuldum. Yoruldum... İnanması çok zor ama konuşmayı unuttum. hep seyrettim ve farkettimki kimse beni görmüyor. İşte son üzüntümdü bu... ve sıyırdım kendimden herkesi. Yani kalan beni bıraktım haline.

En güzel yanlarımın sahip olduğu en yaşanmamış mutluluk, sevinç, neşe, tebessümler
Onları bile unutmalıydım. unuttum temelliye
El değmemiş birsürü hayalim... Düşünsene
Umutsuz hayallerimden bile caydım. Caydırıldım.

Direnç hatasız olduğun yerde varmış meğer. İnce duygularım yanlışı yaşattı. Üzgünüm. Buniçin çok üzgünüm
Artık sana değil kendime bile bakmıyorum
Sen gibi dururken güneş, ay, yıldızlar, şarkılar.. Buruşuyor elimde mektuplarım. Üzgünüm. Çok üzgünüm.

Aşiret korkusu, kokusu varken havada
Aşka başka seçim yoktu... Sana değil artık kendime bile dokunamıyorum. Eskirken ufak ufak
Aynaya bile bakamıyorum. Üzgünüm. Çok üzgünüm. Sevgi suç imiş meğer...

Bu gece feragatim yatağımdan, geniş odamdan. Helal değilmişim artık topraktan başkasına
Kınama bu donuk vedayı ölümün rengine düşmüşüm.

Kendim için sanma, senin için. Hoşçakal ...