’Bana göre, şimdiye kadar yapılmış dünyanın en büyük salatasını yapıyor. Mutfakta biriyle yemek yapmak gerçekten hoş, yanındaki direnmiyorsa! Direniyoruz, ikimiz beraber birbirimize direniyoruz. Mutlaka birimiz için yanlış olan bir hareket olacak. Benim hareketim, kavanoz içerisindeki Urfa biberini tavaya dökmek olacaktı, böyle bir şeyi ben de istemiyordum. Elini tavaya daldırıp, tavuğa bulaşmamış biberleri tekrar kavanoza doldururken, ‘isot muydu bu’ diye soruyor. ‘Hayır, siyah Urfa biber’ diyorum. ‘İsot işte’ diyor, tavukları alıp, süzgeçte yıkarken. ‘Hayır’ diyorum, ‘isot değil bu’ sessizce. Paçayı kurtarınca insan gerçekten rahatlar. Tavuk aslında tam istediğim kıvamda sosuna kavuşmuşken, onun yaptığı dünyanın en büyük salatasına bakıyorum. Haşlanmış mısır serpiyor. ’Kekik olsaydı’ diyor. Zeytinyağını ve nar ekşisi döktükten sonra, limon sıkıyor. Avuçları sert ve bir kayayı andırıyor. Yorgunluktan avuçları sert bir kadın o ve salatası dünyanın en büyük salatası.’

’Karnımız tok. Sigara içmek için oturduğumuz bankta konuşuyoruz. Ne dediğimizin bu saniyeden sonra bir önemi var mı? ‘Üşürsen söyle’ diyorum, ‘hasta olma.’ Ne üşümesi!’ diyor. Belki bıraksam, kolumdan çıksa, ellerini kollarımın arasından çıkarsa denize atabilir kendini. Bir ara kollarımı kendime geri alıyorum. ‘Utanıyor musun’ diye soruyor. Ciddi bir soru bu. Şimdi gülmemem gerekiyor. ‘Ben rahat edemiyorum, burada, rahat rahat yürüyelim’ diyorum. Küsüp, uzaklaşmamı istiyor. Bir adım ileri, iki adım geri. Küsüp, barışabiliyoruz. Yine yanımda ama son bir isteği var: ‘Lütfen beni denize en yakın olabileceğim bir yere götür!’ Şaman ağzının dudakları birbirine çarpıp dururken, kayalıklara geliyoruz. Kayalıklara gelmeden önce yağmur çiselemeye başlıyor. Üç ya da beş kaya, yine de bir kayalıktır. Oturacağım diye diretince kayalardan birine, ‘ıslanır pantolonun’ diyorum. ‘Olsun’ diyor dünyanın en umursamaz haliyle. Yine de sesinde bir çocuğun tatmin olmaz yarasına yakınım. Artık pantolonu ıslak bir kadın o. Yağmur sakallarını kesiyor arabaların. Saçlarımız kovaya daldırılmış kıvırcıklara benziyor. Sigara çıkarıyorum cebimden. ‘Bu yağmurda içemezsin’ diyor. Bu yağmuru tanımadığı ortada, aslında ben de yıllardır böyle ıslanmamıştım. Yalan söylüyorum. Çok ıslandım ancak bu tatlı yağmurdan bahsediyorum. Bahar yağmuru, mayıs düşüne inananlar için, ancak bir kalp daha atabiliyorsa, o da umut beslemekten dolayı iyi insanların kazanacağına dair. Böyle güzel beklentileri çağrıştıracak bir yağmur diyorum. İnat etmiyoruz. Sigara o kadar güzel yanıyor ki, şaşırıyor. Sönmüyor diyor. İçime çekiyorum. İçime yağmur yağıyor ama sigara ıslanmıyor. Kayalığın üzerinde otururken, mutlu oluşunu sözel bir devinimle büyütüyor. Nasıl olacak? İkinci sigara yarısında artık sönmüşken, biz evdeyiz. Duş alıyor. Dünyanın en tatlı yağmuru, en büyük salatayı yapan kadının teninden soyunurken, kendi pijamamdan ve tişörtümden veriyorum ona. İkisi de bol geliyor. Bir an rahatsız olacakmış gibi oluyor. Vazgeçiyor.’

’Kuşların bugün daha yalnız ve acımasız oldukları da aşikâr. Ötmek istemiyorlar. Olsun. Kiremit altında, sağ köşede biriktirilmiş kırık briketlerin üzerine yuva yapmış kumrunun kavun sarısı gövdesi var ancak koyu, kopkoyu bir sarı. Kuşları, çiçekleri, yeri geldi mi kedileri çok seviyor. Birbirimizi seviyoruz, hem sevmesek burada işimiz ne! Onun benden bir farkı yok. Bazen gerekli ayrılıklar taşıyor olmamız, yine de ona olan güvenimi hiç yitirmeme sebep olmuyor. Kendi adıma, onunla olan tüm ilişkilerimde de duyabildiğim sonsuz güveninin de bir sınırı olmalı. İşte sınır, yorgunuz, nefes nefese. Yorgunluk kesinlikle bulaşıcı ve kimin kimi yorgunlaştırdığı önemli olmadan, ikimizin de yorgunluktan bacakları ağarıyor. Bu ağarmanın, dünyanın magmasıyla ilişkisini kurmak üzereyim. Siyah, artık köz olmuş bir ateşin külleri yoksa köz her an eskisi kadar, belki daha etkili olarak alevlenebilir. Lavları hissedince, korkunun düzeyine göre insan önce tedbir almak ister. Mutlaka yanmak sonuçta insana mutsuz bir geleceği vadediyor da diyebilirim.’