ben bu yazıyı okumuşum yorumlarda resmimi görünce utandım

oysa ilk cümle
tipik bir Anadolu seyahati olacaktı..

bir as-iz anımda Erzurumdaki aymaz tavırlarına karşı elbirlik ani bir reflek ile giriştiğimizdi.. ben vurdum mu bilmiyorum ama epey bir rezil etmiştik.. hıyar olurlar..

bir diğerinde askerlerimle yemekteyiz.. lokantaya giren bir kaç züppe saçlarımdan başlayıp boyuma epey alay ettiklerinde gayet efendice kenara çektiğimde telaşla yanıma gelen çocuklar "komutanım lütfen .."

hala edepsizlikte ısrarla "kendini tanıtmadın ki"
"peki sen sordun mu
bilmediğin insanlarla hele ki buradakiler erkek ve genç
şurada sizi bir güzel dösek
"biz görevliyiz" diye ısrar
biz de insanız dedim..

özellikle insan olmaktan uzaklaşmışları seçmekte mahirler..
herkesi asker kaçağı ya da ne görüyorlarsa

biz de insanımızı yüceltmek adet dışıdır.
ya da biz milletçe bizi adam yerine koyanları "aciz" bulur
eziyetten alaya almaktan
üstüne selam vermemeyi hüner sayan bir genimiz var

bizim bi gedikli varıdı
yüzbaşıya bilen selem mermezdi ile başlayan bir goygoy edebiyatı
iliklerime işlemiştir.

şükür.
teşekkür

VAROL Ustam.

O günleri bizlere yeniden yaşattın.

Ne güzel anılar, hafıza da hafıza maşallah. Hani derler ya "hazinenin üstünde ot bitmezmiş"..

Taa o zamanlar bitmemeye başlamış :) İnzibatlar nereden anlasınlar..

Bana da ç/almak düşüyor Ustam. Saygı bıraktım buraya..


http://suatzobu.blogspot.com.tr/2016/06/asot.html

ümitvar güzel anılar dilerim
aşot ya da diğer terminaller
hiç güzel anlarım olmadı maalesef
yola çıkmaya korkar oldum..

hele ankara..
hele hele yalvaç otobüsleri..

tebrikler
tebrikler..

Selam Bedri komutanım kutluyorum sizi hem yazınızdan dolayı hemde bana ilham verdiğiniz için.
Ben o bahsettiğiniz AŞOT dahil yurttaki bütün terminalleri arşın arşın adımlayan biriyim yani otuzaltı sene
bilfiil otobüs kaptanlığım var.Bundan sonra şiirlerimi paylaşmanın yanında yaşadığım ve gittiğim yurt içi dahil yurt dışıda seyahatlerimde yaşadığım olayları yazmaya başlayacağım.Önsöz olarak sadece birini burda yazayım.

Sivas_Ankara arası günlük seferlerim vardı 15 gidiş 15 geliş,her yerdende gece saat 24.00 te hareket ederdim.Yolcularımız genelde devamlı olan yolculardı,akşam biner otobüse Ankara gidip otel masrafı yaşamadan işlerini takip eder,tekrar saat 24.00 te biner Sivas'a gelen esnaflardandı.

Hatırlarım ben hep yılbaşını marşa basıp hareket ederdim.
Otobüslerde sizinde değindiğiniz gibi sigara içiliyordu,bende sigara için biri olarak arasıra sigarayı ters taraftan ağzıma alır yakmak için beklerdim ki bir (ayıp söylemesi)sazan beklerdim desinki-Kaptan bey sigaranız ters bende içimden hin hin vede kısı kıs güleyim-ah teşşekkür ederim diyeyim yolculuğa renk katsın diye.

Yine bir Ankara seferine başlamıştık Yıldızeli'ni geçtiğimiz sırada gene sigarayı ters koydum ağzıma bekliyorum.Sağ ön tarafta yani 3 numaralı koltukta şık giyimli bir bayan oturuyor ve hemen atıldı(nasıl atıldığını demiyorum sen anladın:))-ah kaptan bey sigaranız ters duruyor,ben tabiiki gayet kibarca -teşekkür ederim sayın bayan dedim ve sigarayı düzelttim.Diyeceksin ki bunun neresi komik bayan yardımcı olmuş.

Gel zaman git zaman ben tekrar aynı numarayı tekrarlıyorum,Yozgat'ta (çaylar şirketten yemekler şevketten hesabı) yemek molasından çıktık aynı terane sigara ters bekliyorum.Hay Allah tık ses yok,moladan yeni çıkmışız uyanda yok,bekle ha bekle ses yok neredeyse sigaranın tütün tarafı dudağıma pis tadını bırakacak
ara sıra sol dikiz aynasına ara sıra sağ aynaya bakıyorum dikkat çekmek için tabii,o arada içi dikiz aynasından 3 numarada oturan bir bayanla göz göze geldik:)))))))))))))))) yanında binbaşı rütbesiyle kocası olduğu bir asker vardı,önce aynadan bakışınca başımı sağa çevirip göz göze geldiğimiz bayana baktım.)))

Gülme Bedri komutanım gülmeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.

Bayan dedi ki tebessümle-kaptan bey çok beklersin o bir defaydı yakta sigaranın keyfini çıkar sen,deyince
sazan ben oldum ama tebessümle karşılık verdim sigarayı çevirdim.

Ne bileyim aynı bayanın aynı koltuğa oturarak seyahat ettiğini,şimdi komik oldu değil mi?

Başınızı ağrıttığım için bağışlayın ve yazınızı tebrik ediyor bana ilham verdiği içinde ayrıca teşekkür eder saygılar sunarım efendim..

Tekrarlarını ve maceralarımı yazı olarak paylaşıcam artık......

Abi, biz bu yaştan sonra anılarımızı yazsak sanırım bir roman olur. Seninkiler de bir başka oluyor yani. Okurken gülüyo insan. Ustalık burada işte gülerken düşündürüyorsun. Zavallı inzibatlar ne yapsınlar! Görev icabı seni alıp götürmüşler.
Ben de Eğridir de usta askerken hafta sonu lokantanın arka bölmesinde zom olmuştum da inzibatlara yine pabuç bırakmamıştım. Neyse askerlik anılarına başlarsak sen benden önde gidersin. En iyisi mi şom ağzımı açmıyayım.
Umman ddenizi büyüklüğünde selamlarımı ve sevgilerimi gönderiyom.

Eski Türk filmi tadındaydı Hocam, yüreğiniz dert görmesin.

Değerli abim.

Senin bu anılarına bayılıyorum ben. Bir de böyle açık ve anlaşılır bir üslupla ve içine esprinin en edeplisini katarak anlatınca çok daha güzel oluyor.

Bazen insanlar bazı durumlarda bir olaya başından müdahale etmiyorlar. Bekliyorlar ''Hele sonu gelsin'' Diye.

Ben de ufak bir anımı anlatayım.

MKE Antalya Pil fabrikasının müdürü olan eniştemi ziyaret etmek için fabrika kapısına geldim. Kapıda '' Kimliğinizi kapıdaki görevliye göstererek girin'' Ya da ona benzer bir şey yazıyordu ama görevli filan yoktu. Bastım girdim tabii ki. İki adım atmıştım ki arkamdan biri seslendi '' Hooop hemşerim nereye gidiyorsun? Ben de Erzurumlu teyze gibi '' Vışşşş sene ne çi, eniştemi cörmeğe cidirem'' Diye cevap verdim. Adam '' Okuma yazman yok mu senin. Bak burada ne yazıyor.'' Dedi. Ben de '' Okuma yazmam yoktur ama öğretmenim'' Diye cevap verdim.

Adam gıcık kaptı benden. '' Kim lan senin enişten'' Deyince ''Fabrikanın Müdürü...İnanmazsan telefon aç da sor '' Dedim.

Adam enişteme telefon ettikten sonra iki büklüm '' Hocam kusuruma bakma'' Demeye başladı. Ben de ''Kusurluk bir şey yok. Aslında sen de haklısın ama nöbet yerinden ayrılma ki ben sana kimliğimi gösterebileyim değil mi?'' Dedim ve olay tatlıya bağlandı.

Gençlik işte..Hele de bir mesleğe yeni başlamışsanız insan biraz havalara girebiliyor)))))))))

Selam ve sevgilerle değerli abim.

Leylekler nedense pek uğramaz Karadeniz'e ama, yine de ben leyleği havada görenlerden olmalıyım ki,
ömrüm hep dolaşmakla geçti.
Oysa, devlette hiç görev almışlığım olmadı,
özel sektörün insanı ezen yükü altında geçirdim senelerimi hep.
Çok gezdim, çok eşya taşıdım.
Eşim, ev eşyası paketlemekte öyle hüner kazandı ki,
ben bile şaşırıyordum hızına ve yaptığı işin kalitesine.
Ancak, şimdi ne zaman bir evden eve nakliyat kamyonu görse,
başını diğer tarafa çevirir, yüzünden bir hüzün esintisi akar geçer.
O terminallerde çok beklediğim olmuştur benim de.
Çok insan manzaraları seyrettiğim...
Otobüslerin kirli camına başımı dayayarak,
duman altı olduğumuz uzun gecelerde uyumaya çalıştığım çok olmuştur.
Aslında,
bu konuda yazacak ne kadar çok şey olduğunu hatırlattı bana bu güzel çalışma.
Ve,
ne çok sıkıntılara katlandığımızı, ne çok çileler çektiğimizi...
Ne demeli?
Şimdi,
tüm yaşananların finalinde,
sıcacık evimizde, mutlu bir yaşlılık sürdürüyoruz denilebilir.
Buna da şükür.
Hepimiz için.

Bence, duygusal bir çalışma.
Bizden satırlar...
Gönlümüzden...

Can komutanım, aldın götürdün beni gençliğe, aynı yaşanmışlıkları bir bir hatırlattın. Askerliğim, inzibat korkularımız, otobüslerde cigarayı tüttürerek yaptığımız yolculuklar... Çorlu orduevinde yaptım ben askerliği. İnzibatlar bizim lokantada yerlerdi yemeklerini. Çavuş kolluğu taktığım ilk nöbetlerden birinde bunlara sanırım biraz hava atmak için dü,zenli davranışlar için baskı yapmıştım. O oldu... Kara listeye yazdılar beni. Ordu evinde asker olmanın avantajı sivil kıyafetlerle sık sık çarşıya kaytarma imkanına sahip olmaktır. Sahnede gitar çalan yakışıklı birini orduevi törenlerine gelen genç kızlar pek rahat bırakmazdı. Çorlu çarşısında ki pastanelere verilen randevulara giderdik. Ve beni seven inzibatlar bilirdi bunu, her ne kadar saçlar uzunca da olsa, kıyafet sivil de olsa gelip dikilirlerdi tepeme. Onlar bunu yaptıkça biz de onlara yemekhanede zulmederdik...Yani böyle böyle geçinir giderdik... Kalermin daim olsun. Yİne keyifli bir yazıyla sabaha başladık sayende. Selamlar, saygılar...

Bitmek bilmeyen yolculuklar, yollar..Anılarla dolu. Arabalar oldukça yavaş bu güne göre. Ama kömürlü posta treninden hızlı en azından. En kısa mesafe yarım gündü. O otobüsler ve anıları bir çoğumuzda silinmez izler bırakmıştır. Şimdi otobüsler çok hızlı. Uçaklar var. Ama insanlığımız azaldı. Mutluluğumuz kayboldu. Kalanlar bu köşelerde yazışarak yolculuğumuzu sürdürüyoruz. O Senin eve giderken anca yolları aydınlatabilen direk lambaları kadar kalan gücümüzle..Hürmetler ederim Abim.

muavinin kaldırıp seni oturttuğu koltuğun sahibi bendim...itiraz edemedim...çünkü sen bir asker kaçağına muavin de hapisten kaçan mahkumlara şoförde eşkıya ya benziyordu... üçünüzün de tipinden çok korkmuştum...memleketime geldiğime değilde sizlerden kazasız belasız kurtulduğuma çok sevinmiştim...

Merhaba Bedri Bey,
Yazıda adım geçtiği için bana cevap hakkı doğmuştur(!) diye düşündüm.Eski otobüs terminalinin yerine yapılan binanın yanından ne zaman geçsem oranın eski hali aklıma gelir. Yazınızda benim en çok hoşuma giden kısım o yıllardaki yolcu otobüslerinin yolculuktaki durumunu anlattığınız bölüm olmuştur.
Bir inzibat olayı da ben yaşadım; ama olayı hikâyeleştirmem biraz zor. Size mesaj kısmından yazar gönderirim.
Severek, yaşadıklarımla benzerlikler bularak okudum. Kaleminize, yüreğinize sağlık.
Selamlar.

Sevgili Serhat kardeşim ne güzel özetlemiş her şeyi. Bu AŞOT'u duyardım hep ama ne olduğunu hiç öğrenememiştim.

Nazım Usta'nın memleketimden insan manzaraları gibi olmuş. Hem güldüm, hem o günleri hatırladım. Bizi eskilerde kalmış güzel bir yolculuğa çıkardınız. Ustaca kullanıldığı zaman, kalem böyle sarmalıyor okuru işte. Sahi, o zamanlar otobüslerde de cigara tellendirilirdi di mi?

Salatalıklar kırılır, ayakkabılar çıkarılırdı. Bir de " Hepsi aynı yere gittikleri halde birbirlerine -yolculuk nereye?" diye sorarlardı.

Ama hala, garaja gelindiğinde, yolcuların her birisi bir yana dağılıyor.

Bu arada, öykünün resmindeki gencin saçları hiç de "dökülmesi dursun" diye kısa kesilmişe benzemiyor.

Sizdeki "sıfıra vurma" amacına ulaşmamış gibi... :)

Sağlıcakla kalın,