Eilne, diline, kalemine ,düşüncelerine sağlık devrem. insan çevresine bakmasını bilirse kimlerle muhatap olduğunu görür. Sen bu konuda ustasın zaten. Seninki kadar olmasa da benim de böyle bir arkadaşım var, O bize moral vermek için anlatıyor fıkralarını . çok ta iyi oluyor.harika bir yazı olmuş teşekkür ediyorum bizlerle paylaştığın için sen hep yaz emi...

sözü göz dinler sen o kadar yalın yazıyorsun ki. okurken keşke bitmese dedirtiyorsun..... uzun sözün kısası sen bu işi çok iyi biliyorsun BEDROS USTA... saygılarımla

Güzel bir öykü olmuş. Kendini gayet güzel okutan, ilgiyi dağıtmayan bir anlatım var.

Okurken karakterinin Fıkracı diye anılması öykünün sonunu ele veriyor mu diye düşündüm ama vermediğini farkettim. Karakterin fıkra anlatmasını bekliyoruz ama bunun sonucunda olacakları kestiremiyoruz.

=> Tapuda işi olan arkadaşım çok sinirlenmişti. İşlem tamamlanamamıştı Koluna girdim:
“İşte ben bundan korkuma “Eyvah” demiştim. Korktuğum da başımıza geldi.”

Anlatıcı yangına körükle gitmiş. Zamanında niye Eyvah! dediğini haklı çıkarmak uğruna zaten sinirden gözü dönmek üzere olan adama daha da gaz vermiş. Ertesi gün tapu dairesinde işi olan arkadaştan telefon da alabilirdi:

"Bu işe beraber başladık, beraber bitireceğiz. Cesedi ormana mı gömelim, yoksa denize mi atalım?"

Saygılarımla.

nerede nasıl konuşacağını bilmeyen insanlarla bir arada olmak çok zor

hele bunlar bir de fıkra anlatıyorsa

güzeldi Bedri Bey

saygılarımla

Değerli abim.

Öncelikle yazı için çok teşekkürler. Zira bir hayli güldüm.

İşin doğrusu ben de fıkra anlatmayı da dinlemeyi de severim. Hele de ik kez duyduğum bir fıkraysa ve çok komikse onu mutlaka birilerine anlatmak isterim. Ancak, ben fıkra anlatırken birileri lafıma limon sıkarsa, ya da dinlemezlerse daha sonra ''Eee sen ne anlatıyordun?'' Dediklerinde kafamı kesseler o fıkrayı anlatmam bir daha. Yani senin fıkracıdan oldukça farklı bir tarafım var.

Bir de, fıkra anlatmak bir sanattır. Her babayiğidin harcı değildir. Laf aramızda ben iyi fıkra anlatırım.

Bir tane anlatayım mı? Dinle bak, bunu daha önce hiç duymadın. Üstelik oldukça kısa:

'' İki kadın hiç konuşmadan öylece duruyorlarmış'' Hepsi bu kadar ))))))))))

Selam ve sevgilerimle.

Bedri Abim, yazınızı bir okur gibi aynanın karşısına geçip okuyun. Fakat dikkatlice.

Çünkü inanın ben her cümlede gülümsemeden önce, bir durdum ve düşündüm. Çoğumuz bir işi düştüğü zaman, mutlaka bir şahit olacak kişi bulur. Kim bilir o an nasıl telaş işindedir düşünün. ( Hangimizin aklına bir "Fıkracı" bulmak gelir?)

Arızalı bir aracı tamir eden tamircinin yüzünü düşünün, kim bilir o an nasıl demoralize bir haldedir adam. (Hiç aklına gelir mi atölyesine "Fıkracı" gibi birisinin gelip de onun yüzünü güldüreceğini.)

Çocukken hep derdim ki büyüyünce ya doktor, ya da inşaat müh. olacağım.
Diyelim ki oldum.

Sonra: Onca yıl oku, evinden mutlu huzurlu çık, akşama kadar hastalarla uğraş dur.

Şimdiki aklım olsaydı "Fıkracı" olurdum.


Tebriklerimle.

Hocam ben de fıkracıyım; ama gülenler fıkraya değil benim anlatma şeklime güler. Anlatırken komik bir sıfata bürünürmüşüm. Ama güldürünce mutlu oluyorum yine de.
Hocam sizin de dediğiniz gibi çeşitli nedenlerle her yer gülmek için müsait olmuyor. Çünkü her şeyin yeri ve zamanı vardır. Yerinde ve zamanında yapılan her şey güzeldir.
kaleminize sağlık

Eh sizde olmasanız gülmeyi unutacağız sanırım.
Saygılarımla efendim kaleminize sağlık...

İlahi komutanım, nerede orijinal biri var, bulup çıkartıyorsunuz. Serhat kardeşimiz gibi gülümsemedim valla, kahkahayla güldüm. Yüreğine kurban...SAYILAR

Hikaye Hacivat- Karagöz'ün yaşam öyküsüne benziyor. Belki de fıkracı arkadaş doğrusunu yapıyor. İş fıkracı arkadaşı anlamayan da mı dersin Abi. Düşünsene hiç kimsenin, hiç bir şeye gülmeyi bilmediği bir dünyayı. Hoşgörü gerek. Mizansen devlet dairesinde geçmesi olayı olanaksız kıldı. Neyse lafı uzatmayayım. Yüreğine sağlık. Saygılarımla..