Bizim Sokağın İz Bırakan İnsanları-2 Marangoz Apturrahman amca

• 3 Nisan 2016 Pazar 12:50:08

Bizim Sokağın İz Bırakan İnsanları-2 Marangoz Apturrahman amca

Bundan evvelki yazımda sokağımızın başındaki beyaz boyalı evden bahsetmiştim. O evde Apturrahman amca ve ailesi oturuyordu. Evin öbür sokağa bakan yüzünde ufacık bir bakkal dükkanı ve marangozhane bulunuyordu. Apturrahman amca aynı zamanda Magurus otomobil fabrikasında çalışıyordu. Hatta bende stajlarımdan birini bu fabrikada yapmıştım. Fabrikada mesai saatleri içinde, on beşer dakikalık dinlenme molalarında Apdurrahman amca bir kasaya çeşitli meşrubatlar koyardı. Bende fabrikada satar kendi harçlığımı çıkartırdım. Hatta bir keresinde hesapta açık verdim o gün bayağı mahçup olmuştum patronuma karşı. Bizim Apturrahman amca aynı zamanda marangozdu da. Yani anlayacağınız beş parmağında beş marifet.
İki kızı vardı. Küçüğünü pek hatırlayamıyorum.Ama büyüğünü hiç unutmadım. Kolay , kolay da unutamam. Zira delikanlılık çağımın ilk aşkıydı. Saf ve masum hislerle bakışırdık Karşılıklı açılamasakta sevmiştik birbirimizi. Ama dediğim gibi hiç bir zaman bu sevgiyi ortaya atamadık,atamazdık Zira o zaman aldığımız terbiye buna müsait değildi. Mahallede akşam üzerleri saklambaç oynardık. Kızlı erkekli sokağın bütün çocukları. Büyük kızının gerçek adını burada kullanmak istemiyorum. Hadi takma bir isim vereyim. Zeliha diyelim. Bu oyunda ben ve Zeliha yeni inşaat halindeki binaların bodrumlarında saklanırdık. Dizlerimiz birbirine değer ama ellerimiz dokunamazdı. Utanırdık kendimizden. O mutlu yılların içinde Zeliha karşı komşunun oğluyla evlendirildi. Bu da masum aşkımızın sonu oldu. Aradan bir kaç yıl geçti. Ve bir gün Zeliha öldü dediler
Kalbim ilk kırgınlığını bu ölüm gerçeği ile yaşadı. O kırgınlık, o burukluk hala yüreğimin derinliklerinde bütün canlılığı ile yaşamaya devam ediyor.
Ara sırada olsa o beyaz boyalı evin önünden geçerken dönüpde o eve bakamam her an Zeliha’nın bahçenin bir köşesinden çıkıp geliverecekmiş gibi içim titrer. Zeliha zaten beni bırakmıyor ara sırada olsa rüyalarımda ziyaret ediyor ve el ele Haznedar sokaklarında korkusuzca yürüyoruz.
Sana gelince Apturrhman amca. Aradan uzun yıllar geçti Senin yanında çalışan çırak Tuğrul büyüdü evlendi çocukları oldu. Ve yaşlandı. Ve şimdi yaşamakla yaşamamak arasında bocalıyor. Ama seni ve senin gibi mahallemizin iyi insanlarını hiç unutmadı. Allah uzun ömür vermiştirde İnşallah yaşıyorsundur. Bu yazı dizisini bitirmek kısmet olursa Biraz daha iyileşince İlk işim seni aramak olacak. Bunu sana burada söz veriyorum.

Tuğrul Ahmet Pekel
Nisan/2016