BULANIK

• 5 Şubat 2016 Cuma 22:55:06

Susmanın her zaman daha iyi olduğunu düşünürdüm.
Kimsenin kırılmasını ,üzülmesini yada bir mutluluğuma bile ortak olmasını istemedim.
Bu yüzden duygularımı hep kendimle baş başa yaşadım. Bu başlarda hayatımda gurur verici bir şeydi.
Sonraları ise zarar gördüğüm bir karakter halini almaya başladı.
Tatmin olduğum tek bir şey ise kızdığımda insanlara zarar vermiyor olmak.
Aslında şöyle bir düşünürsek etrafımdaki insanlar da bu fedakarlığımı hak eden modellerden değil.
Ama yine de bunu yapmak tan vaz geçmedim hiçbir zaman.

Soyutlaştım evet insanlardan. Hiç kimseye yakın hissedemez oldum kendimi. Mutluluğumu paylaşmak
Bile insan ilişkileri için olması gereken bir zorunluluktan ibaretti sadece. Bunu da yapmamış olsam etrafımda tek bir sinek bile kalmayacak çünkü.

İnsanlar olmadan yapabilir miyim bilmiyorum. Ama hayatımda onlar varken de çok mutlu olduğumu söyleyemem.

Bana göre en güzeli insanlar olmadan tek başına bir hayat yaşamak. Tabi bu ne kadar mümkün olursa.
Hayallerim bile hep o doğrultuda. Bir deniz kenarı ,küçük ufak bir kulübe ,sınırsız yiyecek, karalamak için bir kağıt bir kalem ve olmaz olmazım müzik. Başka mutluluk duyduğum bir şey yok şu dünya da.