Değişen Dünyalar...

• 1 Şubat 2016 Pazartesi 18:04:03

Yolculuklar güzeldi; şimdilerde olduğu gibi koltuk arkası ekranlar ve ona takılan zımbırtılar yoktu. Otobüsün tavanına süs olarak iliştirilmiş ekranlar vardı en fazla; Tüplü, kocaman çalıştırılmayan kutular! Biri de çıkıp sormazdı "şu televizyonları neden açmıyorsunuz?" diye. Şimdi anlıyorum neden sormadıklarını; Çünkü muhabbet müptelası yol arkadaşları vardı yanlarında. Samimiyet dolu sohbet başladığında unutuverirlerdi herşeyi. Hemde en derin ve içsel bir başlangıç ile: "Memleket nereydi?"

Tüplü televizyonları açtılar sonra. Çekmeyen birçok kanalların içinden çeken bir kanal buldular. Meraklı gözler ya gündemi takip etti ya da defalarca izlenmiş filmleri. Sohbet bitti. Muhabbet tüpün içinde sıkışıp kaldı, kurudu. Ama sohbet etmek isteyen platonik yürekler umutluydu; bir tünel olmalıydı ilerlerde. O tünele girildiğinde sadece bir kanalı çeken televizyonun o kanalı da çekmeyecekti. Beş dakika sürecekti bu. Ama önemli değildi, beş dakika da olsa sohbet edilebilecekti. Buna da şükürdü...

Kendi dünyamızda oyalanmayı severiz; ama oyalandığımızın farkında değilizdir. Hayır! Bize göre bizim gerçek yaşamımızdır o dünya. Önce kitapla açtık o dünyaya gözlerimizi sonra radyo ile keyiflendirdik. Ardından seyyar müzikler ile keyfimize keyif kattık. Bitirmedik; İnce belli televizyonlar ile gözümüzü de okşadık. Neden sonra yalnız hissettik? Bilinmez ama onun da bulduk çaresini; Kendi kurduğumuz dünyada sanal dostlar yarattık ve o dostlarla gerçek olarak algıladığımız o dünyayı daha bir gerçek kıldık!

Aynı yöne giden yol arkadaşlarıydık biz. Şimdi öyle değil; koca metal kutunun içinde sıcak koltuklarında oturan kendi kurduğumuz dünyalara seyahat eden körpeleriz. Hepimiz öldüğümüzde bedenlerimizin gömüleceği tek yer toprak değil midir? İşte o metal kutuda biz de ölüydük; Sadece bedenlerimizin gideceği yer belliydi!

Ümidim yok arkadaşım. Uzun uzun tüneller de işe yaramıyor artık. Ne yapmalı, ne etmeli bilemedim. Mücadelem azalıyor. Birlikte kendi dünyamızı oluşturabileceğim yol arkadaşım kalmadı. Olmadı, başaramadım; bende kendi dünyamı kurdum. Fakat hiçbir zaman gerçek sanmayacağım acı dolu bir dünya!