OKUL SÖYLEŞİLERİ, MAHALLE GÖNÜL SOHBETLERİ

• 18 Ocak 2016 Pazartesi 14:50:54

KAZIM ÖZTÜRK
ÖZTÜRKÇE
[email protected]

OKUL SÖYLEŞİLERİ, MAHALLE GÖNÜL SOHBETLERİ

Destek ve yardım deyince aklımıza en önce parasal yardım gelir. “neden yardım etmiyorsunuz?” diyene, çoğunlukla; “acın yatıp, gücün kalkıyoruz, elde yok, avuçta yok…” cevabını veririz. Sanmayız ki yardım yalnızca parasal olmaz. İçimize işlemiş bir yanılgı; “para her kapıyı açar” sözü. Elbette parasız olmaz, ama para her kapıyı açmaz, açamaz. Sevgi, saygı, para kazandırır fakat para, sevgi ve saygı kazandırmaz. Ahlak, her zaman para kazandırır ama para ahlak kazandırmaz.
Okuduğunu başkasıyla paylaşmak, insanlara; eğitim, kültür, bilgi... konularında yardım etmek, onlara destek olmak, veren el olmak... herkesin vereceği bir şeyleri vardır. Kimi maldan, kimi bilgiden bir şeyler verir. Paylaşımcılık, en güzel insani meziyettir! Vermek için illa para düşünülmemeli. Parasız da yardım olur, parasız da bir şeyler yapılır. Akıl vermek para ister mi? Yol göstermenin rayici var mı?
Deseler ki; "falan yerde, filan ilçe ve mahallede, insanların, sizin konuşmanıza, sizin konferansınıza, sizin sohbetinize ihtiyacı var" gitmez misiniz? Şunu diyebilir misiniz; "Benim bu insanlara verecek maddiyatım yok."
Yazar olmak böyle bir şey! Bendenize sorsalar, "Yazarlık nedir?" diye, vereceğim cevap; "Okuduğunu başkalarıyla paylaşan, paylaşımcı gönül insanıdır" olur. Yazarda; kibir olamaz, yazar; herkese ;"yaratılanı hoş görürüz, yaratandan ötürü" mantığıyla yaklaşır.
Yazar; toplumun aynasıdır. Her zaman ve her zeminde; fikirlerini başkalarıyla bölüşen, toplumun dertlerine neşter vurup çözüm üreten düşünce adamıdır! Yazar; aymaz olamaz. Vurdumduymazlık, yazarın semtine uğramaz. Yazar, ekmeğini bölüşen adamdır. Yazar, aklını terleten, fikir ve düşünce geliştiren, “komşusu açken tok yatmayandır.”
Buradan teklif ediyorum; her mahallede gönül sohbetleri, her okulda söyleşi ve konferanslar başlatılsa, Konya’daki her yazar, her fikir adamı, her gönül insanı mahallelerde gönül sohbetlerine, okullarda söyleşilere katılsa, Belediyeler, bu hususa destek olsa çok yerinde ve yararlı bir iş yapılmış olur. Elbette ki belediyelerimizin kültür alanında inkâr edilemeyecek katkıları var ama bana göre yetersiz. Her yazarımıza ulaşılamıyor, her kalem erbabının, gönül sohbetlerinde katkısı bulunamıyor.
Mesela Selçuklu Belediyesi’nin, SEDEP projesi içinde, Selçuklu ilçesindeki mahallelerde, okullarda, Meram Belediyesi’nin-ki ciddi anlamda kültürel katkılarını müşahede ediyorum- de Meram ilçesi sınırları içindeki mahallelerde, okullarda, Karatay ilçesi sınırları içindeki mahallelerde ve okullarda GÖNÜL SOHBETLERİ’ne sayın Başkanlarımızın olumlu bakacaklarına inancım tamdır. Hatta onların teşvik edeceklerini, bu hususta her türlü özveriyi göstereceklerini de biliyorum.
Değerli dostlar, insanımız; kültüre aç, bilgiye aç, dinin doğru anlatılmasını istiyor, tarihini doğru öğrenmekten yana. Ehil olanların bu konuda devreye girmesini arzuluyor.
Hani, her zaman söyleriz ya; “bir elin nesi var, iki elin sesi var.” Gerçekten, biz, kendi kabuğumuza çekilir, “bize görev versinler, bizi arasınlar” diyerek, sessiz kalırsak, kim ne bilecek, nereden haberi olacak, kimin hizmet etmek istediğinden! Allah hepimize soracak; “ben size, güç, kuvvet, ilim tahsili imkânı, sağlık, beyin gücü, düşünme yeteneği verdim. Ne yaptınız? Bunların hakkını verdiniz mi? Size nefes verdim, nimetler verdim… verdiğim bunca nimete karşı siz, hangi çabayı gösterdiniz? Elinizi taşın altına soktunuz mu?” derse cevabımız ne olur? Şöyle deme hakkımız var mı; “Allah’ım, yazdık, kendi kendimize söyledik, sessizliğimizi koruduk, aman zarar gelmesin diye korktuk, suya sabuna dokunmamak için gayret ettik, el ne der diye pustuk!…”
Her şeyi başkasından beklemek doğru mu? Herkese peşin yargıyla, ön yargıyla bakmanın anlamı var mı? Yarısına kadar boş bardak mı demeliyiz? Yoksa yarısına kadar dolu bardak mı? Hiç empati kurmayacak mıyız? Fert olarak, “ben de buradayım, ben de varım, benim de bu çorbada tuzum bulunsun…” demeyecek miyiz? (19 OCAK 2016)